KRÓLESTWO NIEBIESKIE (Boże)

W Ewangeliach synoptycznych bardzo często występują obydwa określenia. Można je usłyszeć z ust Jezusa i Jana Chrzciciela. Korzenie posiadają jednak w Starym Testamencie, gdzie rzadko używa się samego pojęcia „królestwo niebieskie”, ale jego idea jest tam żywa. Można wyróżnić dwie grupy tekstów mówiących o królestwie Bożym. Pierwsza grupa dotyczy aktualnego, trwającego w czasie królowania Jahwe nad ludem izraelskim. królestwo w tym ujęciu jest rzeczywistością obecną, choć ograniczoną, bo nie wszystkie narody uznają panowanie Boże. Druga grupa tekstów kładzie szczególny nacisk na element przyszłości i powszechności królestwa Bożego. Jahwe jako Stwórca jest królem całego świata, panowanie Jego rozciągnie się więc w przyszłości, w czasach ostatecznych, na wszystkie narody ziemi.

W tym ujęciu królestwo Boże jest rzeczywistością eschatologiczną, która się objawi w pełni na końcu czasów. Jest ona również przedmiotem nadziei, która zostanie zrealizowana przez zbawienie Izraela i nawrócenie wszystkich ludów. Ten drugi aspekt tekstów o królestwie Bożym ukazuje się szczególnie w tekstach z czasów niewoli babilońskiej. Wtedy to cierpienia narodu zaostrzyły tęsknotę za czasem eschatologicznym. Królestwo Boże w Starym Testamencie oznacza więc panowanie Boga nad ludem wybranym. Królowie izraelscy rządzili nim w imieniu Boga.

Jezus Chrystus, przepowiadając królestwo Boże, nawiązał do idei znanych słuchaczom. Jahwe, który był królem Izraela, ograniczony w pewien sposób istnieniem królów ziemskich, staje się w Nowym Testamencie jedynym i suwerennym królem nowej wspólnoty, którą buduje wysłannik Boga - Mesjasz. Królestwo to oznacza władzę i panowanie Boga. Jest to rzeczywistość religijna, a nie polityczna. Głoszenie panowania Boga należy do istotnych tematów nauczania Jezusa.
(za: Gość Niedzielny Nr 22/2002)