Przypowieść, którą słyszymy tego dnia w Ewangelii, opowiedział Jezus tym, którzy „dufni byli w siebie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili”. Nie chodzi więc o tych, którzy grzech nazywają grzechem – jak to czasem ktoś dziś sugeruje. Choćby i samych siebie trzeźwo oceniali jako lepszych od grzeszników. Chodzi o tych, którzy gardzą innymi z powodu ich grzeszności. Chodzi o zarozumiałe samozadowolenie...

Faryzeusz z owej przypowieści przechwala się przed Bogiem. Jestem lepszy niż ten celnik. Jestem doskonały albo bliski doskonałości. Patrz, Boże, jaki jestem wspaniały. Nie był? Obiektywnie rzecz biorąc lepiej pewnie zachowywał Boże prawo niż ów celnik. Ale to jego zarozumiałe samozadowolenie uniemożliwiało mu dalszy rozwój. Owszem, mógł coraz doskonalej wypełniać różne przepisy prawa. Nie był chyba jednak w stanie zauważyć, że prawo, które tak skrupulatnie wypełnia, musi być otwarte na miłość, miłość bliźniego. Nie był więc w stanie pojąć istoty tego prawa...

Dziś... No cóż. Też może się zdarzyć, że zamiast na istocie koncentrujemy się na peryferiach. Zamiast na wierze, czyli mówieniu Bogu „tak” w każdej spotykającej nas w życiu sytuacji, na czymś, co nazywamy duchowością; duchowością, która buduje jakieś piętrowe struktury doskonałości straszliwie komplikując przez drobiazgi to, co w zasadzie proste. I co smutniejsze, uważa tych, którzy mają prostą wiarę za gorszych od siebie.

A jak to jest w moim życiu wiary?

Modlitwa

Pomóż mi, Boże, żyć tak, bym mógł się Tobie podobać....