Zima się skończyła

Agata Puścikowska: Córka wielkiego Niemena rozpoczęła karierę piosenkarki. Po nieudanej próbie podbicia list przebojów zaszyła się domowych pieleszach i śpiewa, że bycie mamą to kariera. Tak wygląda Twoja historia?
 

– W baaardzo dużym skrócie (śmiech). Moja historia to tak naprawdę oddanie życia Jezusowi i chodzenie za Nim.

To od początku. W dzieciństwie czułaś się „inna”? Traktowano cię jako córkę TAKIEGO ojca?           

– No właśnie nie czułam się niezwykła. Razem z siostrą byłyśmy wychowywane skromnie – bez przepychu, bez setek zabawek w pięciu szafach. Ojciec brzydził się lansem dzieci, choć zachęcał nas do rozwoju muzycznego. Rodzice nas kochali, ale nie rozpieszczali, nie wmawiali nam „wielkości”, bycia lepszymi. Jako dziecko byłam też blisko Pana Boga, zaczytywałam się w żywotach świętych. Dzieciaki za oknem się bawiły, a ja na poważnie odmawiałam w pokoju Różaniec. Październikowe, majowe obchodziłam nie dla rozdawanych naklejek...

Czuję, że będzie jakieś „ale potem”...
 

– Zgadza się. Jako nastolatce szaleńczo brakowało mi akceptacji ze strony rówieśników. Wśród kolegów i koleżanek bardzo długo czułam się wyobcowana ze względu na swoją wrażliwość duchową i emocjonalną. Skuteczną próbą zwrócenia na siebie uwagi była wykalkulowana decyzja, by z osoby porządnej stać się bałaganiarą, z powściągliwej – mało kontrolującą, z niecierpiącej zapachu tytoniu – popalającą. Co gorsza, motorem owych działań było obejrzenie dość durnego filmu o losach młodzieży, znajdującej taką właśnie pseudowolność. Do dziś nie mogę się nadziwić, ileż głupoty w łepetynie mi siedziało (śmiech). Owe zachowania są jednak nieuniknione w tym wieku. Dodatkowo, diabeł pracuje na pełnych obrotach, by szczególnie młodego człowieka  utwierdzać w błędnym przekonaniu o nim samym. Dodaj do tego grzeszną człowieczą naturę, a wyjdzie mieszanka pt. „jestem do kitu, jestem gorsza, brzydsza, nic mi nie wychodzi”.

Z  zaniżonego poczucia własnej wartości czy nieśmiałość rodzi się często bunt.

– I tak było ze mną.  Bunt trwał. Nie wiem, do czego by doprowadził. Na szczęście Bóg czuwa. Najpierw dotarł do mojej młodszej siostry. Eleonora nawróciła się. Mocno, nagle, przemieniła swoje życie o 180 stopni. Zaczęła do znudzenia gadać mi o grzechu, słowie Bożym, przebaczeniu. Ganiała mnie z Biblią: „Słuchaj! Chrystus jest jedyną drogą do Boga. Jeśli za Nim nie pójdziesz, skończysz w piekle. A Bóg tak Cię kocha!”.

To była piękna, acz brutalna postawa gorącego neofity, który nikomu nie przepuści (śmiech). Niemniej, tę bardzo nieprzyjemną dla mnie konfrontację przyrównać mogę do wyjścia na światło słoneczne kogoś, kto latami był zamknięty w piwnicy i już się do tego przyzwyczaił. W pierwszym momencie jasność boleśnie oślepia, wzrok nie może przywyknąć. Boli i rozrywa jak nie wiem co. W świetle zaczynasz widzieć też, że jesteś brudny, zaniedbany, pożałowania godzien obdartus – a to nie jest miłe odkrycie. To analogia do grzechu. Chrystus, posługując się rozmaitymi okolicznościami, wyciągał mnie do życia. Płakałam strasznie, kłócąc się z siostrą. Odbijałam piłkę, że przecież jestem dobrym człowiekiem, że ona mówiąc o mojej grzesznej naturze, zadaje mi cierpienie. Lecz głęboko, na dnie duszy szeptał jakiś delikatny głos: „To jest to, czego szukałaś. To jest TA DROGA. O to chodzi w życiu człowieka”. Ów głos jakby zachęcał do przedzierania się przez kłujące krzewy świadomości własnego grzechu pomimo wszystko. Podjęłam decyzję, by tego Chrystusa znaleźć, dowiedzieć się o Nim czegoś więcej. Zaczęłam czytać Biblię. Znalazłyśmy z siostrą wspólnotę wierzących. I tak zaczęła się nowa droga.