Znak ma w sobie treść

Bielsko-żywiecki biskup pomocniczy zaznaczył, że liturgia nie jest rzeczywistością wirtualną. Jak wskazał, znaki liturgii są dostrzegalne przez zmysły człowieka, niekiedy wszystkie zmysły. „Tak jest na przykład z kadzidłem, bo wtedy nie tylko widzimy, że coś się dymi, ale także powinniśmy czuć, gdy woń się rozchodzi po kościele” – sprecyzował.

„Znak to coś, co ma w sobie treść” – powtórzył i przybliżył rozumienie tej definicji w kontekście odczytywania znaków drogowych przez kierowcę. „Znaki przy drodze są ostrzegawcze, nakazujące, informacyjne. Kiedy taki znak ma sens? Wtedy, kiedy ja go widzę, kiedy ja go rozumiem i jeśli jestem mu posłuszny. Jak te funkcje nie są spełnione, to właściwie mogłoby tego znaku tam nie być. On jest tam postawiony po to, aby uczestnikom poruszającym się po drodze dać poczucie bezpieczeństwa” – wytłumaczył.

„Znak w liturgii to taka duchowa kotara, za którą trzeba wejść w duchu wiary – nie da się inaczej – i wydobyć z niego treść. Znaki to język liturgii, a każdego języka trzeba się uczyć” – stwierdził.

Hierarcha zauważył, że podstawowe zadanie dla przedstawiciela służby liturgicznej to nie odpowiedź na pytanie, co i jak ma zrobić, lecz raczej dlaczego akurat taki znak funkcjonuje w tym miejscu. „To jest istotne, bo jak wiesz, co ten znak mówi, to go dobrze wykonasz. W momencie, kiedy go nie rozumiesz, mechanicznie możesz go doskonale wykonać, ale w tym nie ma ducha. I to od razu widać” – przestrzegł biskup. Wytłumaczył też, dlaczego w liturgii eucharystycznej jest zawsze ta sama kolejność, obowiązuje stały porządek.

Podczas kursu w Pogórzu część spotkania poprowadzili animatorzy-koordynatorzy. Opowiedzieli oni m.in., jak sami angażują się w służbę liturgiczną w swoich parafiach.

Kolejną edycję spotkań weekendowych, wypełnionych wykładami, warsztatami i rozmowami, zorganizowali bielsko-żywieccy duszpasterze LSO – ks. Przemysław Gawlas i ks. Jakub Kuliński.