Dopuśćcie dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie Mt 19

Małe dziecko niepokoi się, gdy mama na chwilę oddala się od niego. Woła natarczywie, gdy czegoś potrzebuje lub coś mu przeszkadza. Cieszy się, gdy otrzymuje prezent, radośnie reaguje na widok najbliższych. Jest spragnione ich obecności. Wierzy im, wyciąga do nich rączki i pozwala się nieść tam, gdzie go poniosą. Rozpoznaje ich głos, na który żywo reaguje. Naśladuje ich gesty i zachowanie, odwzajemnia uśmiech. W wielu momentach, całkowicie bezbronne i bezradne, musi zaufać najbliższym, bo jest od nich zależne.

Mam stawać się podobną do dziecka, bo ‘do takich należy Królestwo Niebieskie’ – mówi dziś Jezus. I nie chodzi o to, że mam zdziecinnieć, a naśladować dziecko w swojej ufności. Mam się niepokoić, gdy zaczynam się od Boga oddalać. Wołać natarczywie, gdy czegoś potrzebuję lub gdy jest mi źle. Cieszyć się tym, czym On mnie obdarza. W geście ufności wyciągać ręce ku Niemu i dać się prowadzić tam, gdzie mnie poprowadzi. Żyć pragnieniem Jego obecności. Naśladować Go w miłowaniu. Zaufać Mu, wszak jestem od Niego całkowicie zależna. A wtedy On i na mnie ‘włoży swoje ręce’ w geście błogosławieństwa. A kiedy doświadczać będę trudności i cierpień da siły, by im stawić czoła.

Czytania mszalne rozważa Aleksandra Kozak

boneslanee Arka Noego Nigdy nie zostawisz mnie