Zaślubiny – o wierności

Te rekolekcje były zupełnie inne. Najpierw wspinanie się po stopniach, wiodących do komnaty Króla. Od Psalmu 120 zaczynając. „Do Pana w swoim utrapieniu wołałem i wysłuchał mnie.” „Wznoszę swe oczy ku górom: skądże nadejdzie mi pomoc?” (121). „Uradowałem się, gdy mi powiedziano: Pójdziemy do domu Pańskiego!” (122). „Do Ciebie wznoszę oczy, który mieszkasz w niebie” (123). „Nasza pomoc w imieniu Pana, który stworzył niebo i ziemię” (124). „Ci, którzy Panu ufają są jak góra Syjon” (125). „Gdy Pan odmienił los Syjony, byliśmy jak we śnie” (126). „Jeżeli Pan domu nie zbuduje, na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą” (127). „Szczęśliwy każdy, kto boi się Pana, który chodzi Jego drogami” (128). „Bardzo mnie gnębili od mojej młodości, lecz nie zdołali mnie przemóc” (129). „Z głębokości wołam do Ciebie, Panie, o Panie, słuchaj głosu mego” (130). „Panie, moje serce się nie pyszni i oczy moje nie są wyniosłe” (131). „To jest miejsce mego odpoczynku na wieki, tu będę mieszkał, bo tego pragnąłem dla siebie” (132). „Oto jak dobrze i miło, gdy bracia mieszkają razem” (133). „Oto błogosławcie Pana, wszyscy słudzy Pańscy, którzy trwacie nocami w domu Pańskim. Wznieście wasze ręce ku Miejscu świętemu i błogosławcie Pana!” (134).

Komnata Króla. Miejsce zaślubin. Pocałunek złożony na krzyżu. „Połóż mnie jak pieczęć na swym sercu, jak pieczęć na swoim ramieniu. Bo jak śmierć potężna jest miłość.” Ręka zanurzona w wodzie chrzcielnej, biała szata oblubienicy, radość braci i sióstr jak olej na brodzie Aarona. „O, jak piękna jesteś, przyjaciółko moja, jak piękna, oczy twe jak gołębice!” Figura przy źródle na łące pod jesionem i różaniec na palcu. „Jak lilia pośród cierni, tak przyjaciółka moja pośród dziewcząt.”

Ślubuję ci miłość i wierność…

Wierność. Nieustanne zstępowanie Boga. „Oto nadchodzi! Biegnie przez góry, skacze po pagórkach”, podążając za człowiekiem. Bo „gdy my nie jesteśmy wierni, On wiary dochowuje na wieki, bo nie może zaprzeć się samego siebie”.

Wierność. Nieustanne wspinanie się ku górze, po stopniach pokory, ufności, żalu, we śnie i na jawie, z przejmującym wołaniem na ustach. „Ukaż mi swą twarz. Daj mi usłyszeć swój głos! Bo słodki jest głos twój i twarz pełna wdzięku.”

Wierność. Pieczęć miłości. Pocałunek na ustach i pierścień syna marnotrawnego. „Spotkają się ze sobą łaska i wierność. Ucałują się sprawiedliwość i pokój.”

„Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci wieniec życia.”

Te zupełnie inne rekolekcje trwają. Stały się zmaganiem o wierność.