Kościół może oczarować

Po co to wszystko? Dla zaszczytów? Nie. Ten lud Boży „jest posłany, aby być solą ziemi i światłem świata. Stanowi dla całego rodzaju ludzkiego potężny zalążek jedności, nadziei i zbawienia". Jedności, nadziei i zbawienia, nie podziałów na lepszych i gorszych czy koncentrowaniu się na wytykaniu grzechów czy straszeniu piekłem. Bo „jego celem jest Królestwo Boże, zapoczątkowane na ziemi przez samego Boga, mające rozszerzać się coraz dalej, aż na końcu wieków dopełnione zostanie również przez Boga”.

Dlatego w tym ludzie wszyscy, choć w różnym stopniu, mają zaszczyt i obowiązek udziału w potrójnej misji Chrystusa: kapłana, proroka i króla. Kapłana, gdy w różnorakich sytuacjach pośredniczą między Bogiem a światem. Proroka, gdy rozgłaszają słowem, czynem i całym życiem dzieła Bożej potęgi. Królem, gdy w pokorze służą swoim braciom w różnorakich potrzebach: od potrzeb dzieci, wymagających opieki, przez biednych i chorych po niedołężnych starców i gdy swoją pracą służy zaspokajaniu godziwych potrzeb członków tego ludu.

Tym, którzy mieli zajęcia z psychologii znane jest być może pewne ćwiczenie. Prosi się uczestników zajęć, by utożsamili się z jednym z przedmiotów znajdującej się w sali ćwiczeń i powiedzieli, jak się czują. Faktycznie opowiadają wtedy o sobie i swoich pragnieniach. Uczestnicy zazwyczaj wybierają jakieś istotniejsze przedmioty i opowiadają, jacy są ważni. Ale są i tacy, którzy powiedzą, że są tylko jedną z klepek w parkiecie: robią swoje, a ich brak zauważono by najwyżej wtedy, gdyby ich zabrakło. W Kościele rozumianym jako lud Boży potrzeba tych którzy coś konkretnego i ważnego robią. Ale swoje miejsce mogą w nim znaleźć i ci, którzy nie czują się na siłach podjąć jakichś ambitnych zadań. Drobiazg, którym się zajmują, zwłaszcza gdy harmonijnie współpracują z innymi, jest dla Kościoła też tak ważny, jak dla owych sal ćwiczeń poszczególne klepki w podłodze.

Taki Kościół kiedyś poznałem. I taki mnie zauroczył.