Kamień odsunięty

Po liturgii Wielkiego Czwartku i Wielkiego Piątku, która ukazała nam do jakiego stopnia Bóg ukochał człowieka: do pocenia się krwią, do biczowania, do przebitych rąk i nóg, do śmierci na krzyżu, mamy wreszcie Wielką Noc i Wielki Dzień Zmartwychwstania. Dzień, który nadaje sens wszystkim naszym dniom. Święto, które jest matką wszystkich naszych świąt.

Jak Maria Magdalena, św. Piotr i św. Jan przybiegliśmy w ten dzień do pustego grobu aby za Apostołem powtórzyć: Gdzież jest, o śmierci, twoje zwycięstwo? Gdzież jest, o śmierci, twój oścień? (1 Kor 15,55), i aby całym sercem zaśpiewać z wszystkimi, którzy uwierzyli w zmartwychwstanie: Ustąpcie od nas smutki, troski, żale/ Gdy Pan Zbawiciel tryumfuje w chwale/ Ojcu swojemu uczynił już zadość/ Nam niesie radość. Alleluja! (z pieśni wielkanocnej „Zwycięzca śmierci” )

Nam niesie radość! Radość chrześcijanina, który uwierzył w zmartwychwstanie, który stoi dzisiaj nad pustym grobem, to nie kwestia usposobienia czy temperamentu, to nie wesołkowatość, wieczny uśmiech na twarzy, ale to pewien styl życia, wynikający ze znalezienia największego skarbu – pustego grobu(!), to swego rodzaju arystokracja ducha, którą cechuje szlachetność, łagodność, pogodne oblicze.

Słusznie mówi się więc, że największym „grzechem” chrześcijanina po Zmartwychwstaniu – jest brak tejże radości. Radujmy się więc! Po zmartwychwstaniu Chrystusa nie jesteśmy już – jakby chcieli niektórzy filozofowie: „bytem ku śmierci”, ale „bytem ku życiu”: Jeżeli bowiem umarliśmy z Chrystusem, razem z Nim będziemy żyć – powie nam św. Paweł (por. Rz 6, 3n).

Będziemy żyć! Zmartwychwstanie Chrystusa jest dla nas gwarancją, że szatan zapłaci kiedyś za swój okrutny pomysł – śmierć, za jej siostrę – chorobę, za blady strach tych, u których wykryto nowotwór, za zimny pot matek, którym choroba zabiera dzieci, za siwe włosy wdów, za łzy sierot... Zapłaci!

Bóg nienawidzi bowiem śmierci: „Panie, Ty znienawidziłeś śmierć” (Domine, qui odisti mortem...) – modli się Kościół w Liturgii Godzin.

Każda śmierć jest dla Pana Boga obelgą i Bóg jest ostatnim, który by jej chciał dla człowieka: Śmierci Bóg nie uczynił – czytamy w Księdze Mądrości – i nie cieszy się ze zguby żyjących (Mdr 1, 13-15), a prorok Ezechiel doda: Dlaczego mielibyście umrzeć?- Ja nie mam żadnego upodobania w śmierci - mówi Pan (por. Ez 18, 31n).

Dlatego też chociaż wciąż jej podlegamy, to jednak dzisiaj przez swoje zwycięstwo i przez swoje zmartwychwstanie Chrystus obiecał nam, że nie do niej należy ostatnie słowo i że jej dni naprawdę są policzone.

Radujmy się więc, bo nic piękniejszego nie mogło nas spotkać... W naszym życiu wszystko teraz ma sens: i życie i śmierć, i radość i smutek, i praca i wytchnienie...

I rzecz najważniejsza: niezależnie od tego ile mamy lat, czy jesteśmy na początku czy na końcu naszego ziemskiego pielgrzymowania, niezależnie czy układa nam się w życiu dobrze czy źle, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa – najlepsze dopiero jest przed nami!


* * *

Panie Jezu, Ty w dniu dzisiejszym pokonałeś śmierć i otworzyłeś nam bramy życia wiecznego, udziel nam obficie darów zmartwychwstania, abyśmy mogli posiąść radość życia wiecznego, której pozwalasz nam kosztować już tu na ziemi. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.