Nie ma Go tu! Instrukcja dla zagubionych

Nie ma nic złego, gdy ludzie posiadają bogactwa: w ewangeliach są przyjaciele Chrystusa, których zeznania podatkowe, które trudno komentować: przede wszystkim Nikodem i Józef z Arymatei.

Błąd, na który Chrystus zwraca uwagę, polega na tym, że ludzie stają się właścicielami bogactw. Więcej, biorą w posiadanie innych: «Jesteś mój; nikt cię nie dotknie! Jesteś moja, niech tylko ktoś ośmieli się na ciebie spojrzeć!»

Świat, myląc przynależność z posiadaniem, uparcie nazywa to uczucie miłością. Natomiast dla Chrystusa kochać znaczy wiedzieć, że przynależymy do siebie nawzajem: tak głęboko, że nie ma w nas choćby najmniejszej chęci posiadania, bo nie ma takiej potrzeby. "Nie ma sensu być zaborczym w miłości - zdaje się mówić Chrystus słuchaczom gdy Judasz opuścił Wieczernik: - zawsze będziemy mieć serce drugiego, tylko pożyczone.

W Wieczerniku, w chwili gdy Judasz poparzył się, bawiąc się drutami wysokiego napięcia miłości swego Przyjaciela, Ten wykorzystał sytuację, aby sporządzić - posługując się jak notariusz stanem serc Jedenastu zdezorientowanych przyjaciół - swój testament.

Kilka jasnych, prostych słów: «Daję wam przykazanie nowe, byście się wzajemni miłowali».

Później, by nikt nie ośmielił się pytać: "A w praktyce? Czy mógłbyś dać nam przykład jak mamy kochać?", dopiero co zdradzony Chrystus kreśli miarę tej miłości: «Jak Ja was umiłowałem, tak i wy powinniście miłować się na wzajem».

Nie ma w życiu osoby nic bardziej poetyckiego, niż testament sporządzony za życia.

Chrystus wykorzystał każde miejsce w Ewangelii, łącznie z ciszą, by wyjaśnić swoim przyjaciołom, że nie można kochać, nic nie dając. A jeśli oczekujesz czegoś w zamian, nie jest to miłość, ale operacja kupiecka.

Gdy sporządzał testament być może patrzył na drzwi, przez które wyszedł Judasz. W jego ojcowskich oczach można było wyczytać to, co chciałby wyjawić swoim przyjaciołom. Ale zachował milczenie, aby mogli to zrozumieć ci, którzy poczuli obrzydzenie nie do opisania: Nie ma w życiu bardziej pocieszającego doświadczenia, niż odkrycie, że pewnego dnia pokochałeś kogoś, kto przysiągł, że nie jest w stanie kochać więcej.

Inna miłość, ta światowa, jest dla Chrystusa zdradliwa: zwodnicza, podobnie jak zwodnicza bywa uprzejmość ekspedientki w centrum handlowym.

Kłamie do tego stopnia, ze gdy taka miłość zawładnie sercem, człowiek sam siebie oczyszcza: "Zabiłem, bo kochałem". A świat, by zrzucić z siebie odpowiedzialność za pomylenie miłości z posiadaniem, jak najszybciej obniża rangę wydarzenia: "zbrodnia z namiętności".

Chrystus nie chce tak rozumować, tak kochać: miłość nigdy nie będzie nalegać, nie pociągnie za kurtkę, nie będzie powstrzymywać wbrew twojej woli. Cokolwiek będzie miała do powiedzenia, powie bez hałasu i trzaskania drzwiami.

Proste rzeczy: stopy do umycia, łzy do otarcia, rany do zawiązania na znak przynależności. Proste rzeczy. Tak proste, że wciąż przyspieszają bicie twojego serca, gdy tylko nauczysz się je rozpoznawać.

W Ewangeliach miłość jest ostatnim kościołem otwartym dniem i nocą.

Twarzą osoby kochającej jest mały, otwarty kościółek na wsi: rozpoznasz go po tym małym światełku, które w mrokach osiedla staje się czymś w rodzaju schroniska dla zmęczonego wędrowca.

Właśnie tacy, zdradzeni jak Jezus, mają być Jego przyjaciele. Nawet za cenę ryzyka, że ich serca zostaną rozdarte na strzępy: panoramiczne punkty raju.

Jego własne słowa: «Po tym poznają, że jesteście moimi uczniami, jeżeli będziecie się wzajemnie miłowali».

Także w sytuacji kryzysowej, jak na Golgocie, jesteśmy w stanie oddać swoje życie za innych: jak Maksymilian Kolbe, Joanna Beretta Molla, Maria Krystyna Mocellin.

Jak On, który do końca miał pewność, że ofiarowana miłość przetrwa tego, kto był jej dawcą.

Po tym poznają, że do nich przynależymy. Także na odwrót: bez przynależności nie uznają nas za swoich.

(tłum. xwl)