Nie ma Go tu! Dlatego istnieje Kościół

Zmartwychwstanie jest doświadczeniem osobistym i ograniczonym, które stopniowo staje się większe i bardziej inkluzywne. Dzisiejsza Ewangelia zaczyna się od listy objawień. Jednak uderza niedowierzanie uczniów, do których skierowano przesłanie.

"Po swym zmartwychwstaniu, wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia, Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której przedtem wyrzucił siedem złych duchów. Ona poszła i oznajmiła to Jego towarzyszom, pogrążonym w smutku i płaczącym. Ci jednak, słysząc, że żyje i że ona Go widziała, nie dali temu wiary".

To męczące - ufać cudzym świadectwom.
To męczące - wpierw pielęgnować zaufanie do tych, którzy nas wyprzedzili.
Jednak by móc mówić, pisać, dokonywać wyborów, musimy zaufać komuś, kto robił te rzeczy przed nami. Nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

Lubimy widzieć wszystko na własne oczy.
I w pewnym sensie jest to słuszne.
Przychodzi jednak taki moment w życiu, gdy musimy  zrozumieć czym jest dana rzecz dla nas, a czym dla innych.
Chrześcijaństwo nie może pozostać jedynie czyjąś historią, choćbyśmy jej ufali; musi stać się moją historią.

Ale zanim stanie się moją historią, doświadczenia innych są prawdziwym punktem wyjścia.
Dlatego istnieje Kościół.
Kościół jest jak "poczta pantoflowa", doświadczeniem poprzednich pokoleń docierającym do nas, sprawiając, że przechodzimy od opowieści innych do własnych doświadczeń.

To, co było "przed", umożliwia to, co będzie "po".
Bez tego, co było pierwsze, tego, co nazywamy "Tradycją", nie może być nowości "później" każdego z nas.

Być może powinniśmy zawrzeć pokój z naszą niewiarą. Bo może być tak, że jako wierzący, jesteśmy również niewierzący.
Ale tym, co się liczy, co jest ważne, to nasza pokora, każąca odłożyć na bok nasze niedowiarstwo, gdy sam Chrystus objawia się każdemu z nas w sposób i w czasie, który dla każdego z nas ustalił.

(tłum. xwl)