Już u drzwi

4. Warte zauważenia

Tekst jest prosty i raczej nie nastręcza egzegetycznych trudności. Można raczej zauważyć drobiazgi.

• Maryją wędruje do Elżbiety dość daleko. Nie jest tu podana nazwa miejscowości. Tradycyjnie wskazuje się znajdujące się dziś pod Jerozolimą Ein Karem. Z Nazaretu to kawał drogi.
   
• Elżbieta jest stara (przynajmniej jak na ówczesne wyobrażenia), Maryja młodziutka. Można dopatrywać się w tym obrazów Starego i Nowego Testamentu.
   
• W Maryi, która niesie w sobie Chrystusa można dopatrywać się obrazu Kościoła. To on niesie światu Chrystusa. To traktowanie Maryi jako figury (zapowiedzi, znaku) Kościoła jest w teologii dość powszechne. Wystarczy przypomnieć, że w dogmatyce mariologia jest częścią eklezjologii (nauki o Kościele). A Niewiasta z 12 rozdziału Apokalipsy (ta z wieńcem z dwunastu gwiazd na głowie), choć w tradycji często widziano w niej Maryję, to tak naprawdę Kościół. Z tego przykładu widać, jak bardzo Maryja jest znakiem, figurą, zapowiedzią Kościoła...
   
• Gdy ktoś zarzuca katolikom, że wymyślili sobie modlitwę do Matki Bożej warto przypomnieć, że modlitwa najbardziej popularna w pierwszej części składa się z biblijnych wersetów: zwiastowania i czytanego w tę niedzielę nawiedzenia Elżbiety...

5. W praktyce

• W nawiązaniu do drugiego czytania... Istotą oddawania czci Bogu nie są ofiary, a posłuszeństwo.
   
• Maryja idzie służyć swojej krewnej. Choć ma urodzić Bożego Syna. Piękny wzór dla chrześcijan. I jakiś wyrzut, że Boże wybranie powinno mobilizować do służby, nie do szukania zaszczytów.
   
• „Błogosławiona, któraś uwierzyła, ze spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”. My chrześcijanie też jesteśmy błogosławieni, gdy wierzymy Bogu. Nawet jeśli Jego obietnice czy żądania wydają się nam nie do zrealizowania. Ważny przyczynek do dyskusji nad naszym funkcjonowaniem w świecie o nieprzystającej do Ewangelicznej hierarchii wartości.