Ciasne drzwi

W kontekście pierwszego czytania widać jeszcze jedno: w Jezusie nadszedł czas wywyższenia Jerozolimy. Nadszedł czas, gdy poganie przychodzą i uznają Boga Izraela za swojego Boga. Tyle że sam Izrael niekoniecznie to widzi idąc dalej spokojnie swoimi utartymi drogami narodowego ekskluzywizmu.

5. W praktyce

W świadomości wielu chrześcijan funkcjonuje coś, co można by nazwać „grzechami dyżurnymi”. Nie modliłem się, wymawiałem imię Boże bez uszanowania, opuściłem niedzielną Mszę. Do tego parę innych. Poza tym nikogo nie zabiłem, nikomu nic nie ukradłem.

Chrześcijanie w Polsce, nawet ci uważający się za „gorliwych” chyba dość rzadko zadają sobie pytanie, czy przypadkiem na pierwszym miejscu zamiast Boga nie postawili samych siebie. Nie pytają, czy przypadkiem nie zaczęli Boga „używać” do załatwienia jakichś swoich interesów. Poza ludźmi młodymi chyba rzadko zauważają grzechy przeciw rodzicom, zwłaszcza starym. Nie widzą nic złego w ranieniu słowem (przecież to bywa bardziej bolesne niż wymierzenie policzka), a sprzedanie grata jako zupełnie sprawnego samochodu uważają wręcz za przejaw zaradności. I choć ósme przykazanie zakazuje oszczerstw, nie mają żadnych oporów przed uznaniem za najszczerszą prawdę swoich niecnych podejrzeń. Racja, to w zasadzie nie do końca to samo, ale w skutkach...

To taki swoisty faryzeizm. Szeroka droga prowadząca  w pustkę. Wygodna, bo przecież wymagająca jedynie zauważenia drobiazgów, a pobłażliwa wobec wymogu gruntownej przemiany życia. Można spokojnie robić karierę po trupach przyjaciół, można folgować swojej niepohamowanej żądzy posiadania i używania, można traktować bliskich jak służących i nie widzieć, że to tak samo sprzeczne z Ewangelią, jak rozwód, praktykowanie homoseksualizmu czy aborcja.

Uczeń Chrystusa wybiera ciasne drzwi. Nawet jeśli zmieszczenie się w nich sprawia mu kłopot.