Do zobaczenia w niebie

5. W praktyce

• Kościół jest dziełem chcianym przez Boga. Warto przestać go traktować jak zło konieczne w kontakcie z Bogiem, jak zbędny dodatek do osobistej pobożności.
   
• Istnieje poważna potrzeba pracy na rzecz przebudowy świadomości członków Kościoła. Często patrzymy na swoje bycie w Kościele jak na uciążliwą pańszczyznę, którą łaskawie dla Boga odrabiamy. Przynajmniej tak nasze chrześcijaństwo innym przedstawiamy. Tymczasem trzeba nam patrzyć na swoje życie z perspektywy przygotowanego dla nas domu Ojca; z perspektywy obdarowanych, którzy dzielą się swoim szczęściem z innymi. Czyli? Dość narzekania na to, że wielu ludzi nie wierzy. Naszym zadaniem jest „przywrócić im światło gwiazd”, otworzyć im oczy, a nie ich moralizować. Jeśli my będziemy umieli doprowadzić do ich spotkania z Bogiem, żadne przekonywanie potrzebne nie będzie. Tylko słowa umocnienia, podnoszenia na duchu, czasem delikatnej zachęty. 
   
• Jesteśmy królestwem kapłanów.... Kapłan to ktoś, kto pośredniczy między Bogiem a ludźmi. Tymczasem często zachowujemy się tak, jakby nasz przystęp do Ojca był mocno ograniczony. Jakby nam samym byli potrzebni pośrednicy. To nie jest wezwanie do porzucenia modlitwy za wstawiennictwem świętych. Przecież wiadomo, że wszyscy jesteśmy wspólnotą, w której jedni powinniśmy pomagać drugim. Prośba do świętych nie jest niczym niewłaściwym. Ale nie możemy zapominać, że my też jesteśmy wobec świata takimi pośrednikami. Nie jest tak, że możemy cała pracę w tym względzie zwalić na "zawodowych kapłanów" Z tego obowiązku nikt nas nie zwolnił. To jest także nasze zadanie. Mamy łączyć ludzi z Bogiem.... Jak? Oczywiście przede wszystkim przez modlitwę wstawienniczą...
  
  No i o czym tez nie powinniśmy zapomina...Jako kapłani mamy składać Bogu duchowe ofiary. Całe na życie powinno być oddawaniem Bogu czci. W żadnym wypadku paleniem ogarków diabłu. Niech świat widzi, kto tu jest Szefem.