Jeremiasz: Modlitwa proroka i ucznia

Walka proroka

Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść; 
ujarzmiłeś mnie i przemogłeś. 
Stałem się codziennym pośmiewiskiem, 
wszyscy mi urągają. 
Albowiem ilekroć mam zabierać głos, 
muszę obwieszczać: 
«Gwałt i ruina!» 
Tak, słowo Pańskie stało się dla mnie 
codzienną zniewagą i pośmiewiskiem. 
I powiedziałem sobie: Nie będę Go już wspominał 
ani mówił w Jego imię! 
Ale wtedy zaczął trawić moje serce jakby ogień, 
nurtujący w moim ciele. 
Czyniłem wysiłki, by go stłumić, 
lecz nie potrafiłem. 
Tak, słyszałem oszczerstwo wielu: 
«Trwoga dokoła! 
Donieście, donieśmy na niego!» 
Wszyscy zaprzyjaźnieni ze mną 
wypatrują mojego upadku: 
«Może on da się zwieść, tak że go zwyciężymy 
i wywrzemy swą pomstę na nim!» 
Ale Pan jest przy mnie jako potężny mocarz; 
dlatego moi prześladowcy ustaną i nie zwyciężą. 
Będą bardzo zawstydzeni swoją porażką, 
okryci wieczną i niezapomnianą hańbą. 
Panie Zastępów, Ty, który doświadczasz sprawiedliwego, 
patrzysz na nerki i serce, dozwól, 
bym zobaczył Twoją pomstę nad nimi. 
Tobie bowiem powierzyłem swą sprawę. 
Śpiewajcie Panu, wysławiajcie Pana! 
Uratował bowiem życie ubogiego 
z ręki złoczyńców. 
Niech będzie przeklęty dzień, w którym się urodziłem! 
Dzień, w którym porodziła mnie matka moja, 
niech nie będzie błogosławiony! 
Niech będzie przeklęty człowiek, 
który powiadomił ojca mojego: 
«Urodził ci się syn, chłopiec!» 
sprawiając mu wielką radość. 
Niech będzie ów człowiek podobny do miast, 
które Pan zniszczył bez miłosierdzia! 
Niech słyszy krzyk z rana, 
a wrzawę wojenną w południe! 
Nie zabił mnie bowiem w łonie matki: 
wtedy moja matka stałaby się moim grobem, 
a łono jej wiecznie brzemiennym. 
Po co wyszedłem z łona matki? 
Czy żeby oglądać nędzę i utrapienie 
i dokonać dni moich wśród hańby? 

(Jr 20, 7-18)

***                  ***                  ***

Modlitwa Jeremiasza, ucznia Chrystusa w XXI wieku.