Modlitwa dla kapłanów Kościoła

4. Spraw, abyśmy Twego Ducha nie „zasmucali” ^[19]:
- naszą małą wiarą i brakiem gotowości świadczenia Twej Ewangelii „czynem i prawdą” ^[20],
- zeświecczeniem i chęcią „upodobniania się do tego świata” ^[21] za wszelką cenę,
- brakiem wreszcie tej miłości, która „cierpliwa jest, łaskawa jest…”, która „nie szuka poklasku…” i „nie szuka swego…”, która „wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma…” - tej miłości, która „współweseli się z prawdą” ^[22] i tylko z prawdą.
Spraw, abyśmy „Ducha Twego nie zasmucali” tym wszystkim:
- co niesie ze sobą smutek wnętrza i upadek duszy,
- co rodzi kompleksy i powoduje rozbicie,
- co czyni nas podatnym terenem wszelkich pokus,
- co ujawnia się jako chęć ukrycia swego kapłaństwa przed ludźmi, a zatem unikania jego oznak zewnętrznych,
- co ostatecznie może sprowadzić pokusę ucieczki pod pozorem „prawa do wolności”.

O, nie dopuść, byśmy kiedykolwiek mieli zubożyć pełnię i bogactwo tej wolności, którą uszlachetniliśmy i osiągnęli, oddając się Tobie i przyjmując dar kapłaństwa!

Spraw, abyśmy naszej wolności nie odebrali Tobie, któremu ten dar zawdzięczamy jako łaskę niewypowiedzianą!

Spraw, byśmy „Ducha Twego nie zasmucali”!

Daj nam miłować tą miłością, którą Ojciec Twój „umiłował świat”, gdy „Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”.^[23]

Dzisiaj, w dniu, w którym Ty sam przyobiecałeś Twemu Kościołowi Ducha Prawdy i Miłości - my wszyscy, łącząc się z Tym, którym w czasie Ostatniej Wieczerzy jako pierwszym powierzyłeś sprawowanie Eucharystii, wołamy:

„Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi” ^[24], również owej kapłańskiej ziemi, którą użyźniłeś ofiarą Ciała i Krwi, ponawianą codziennie na ołtarzach poprzez nasze ręce, w winnicy Twojego Kościoła.