Modlitwa dziękczynienia

Dziękczynienie jest cechą charakterystyczną modlitwy Kościoła, który celebrując Eucharystię, ukazuje się i staje bardziej tym, czym jest. Istotnie, w dziele zbawienia Chrystus wyzwala stworzenie od grzechu i od śmierci, by je na nowo poświęcić i zwrócić Ojcu na Jego chwałę. Dziękczynienie członków Ciała uczestniczy w dziękczynieniu ich Głowy (KKK 2637).

Słowo Eucharystia znaczy dziękczynienie. Ona jest centrum życia Kościoła, gdyż dziękczynienie jest najbardziej autentyczną odpowiedzią na dar, jakim sami jesteśmy dla siebie i całe dzieło stworzenia, a także za dzieło zbawienia nas przez miłość do końca. Wszystko to jest darem Boga w Jego miłości do nas. Dziękczynienie jest pozytywną reakcją człowieka na doświadczenie ogromu łaski Bożej w naszym życiu. Wyraża ono wdzięczność, która jest jednym z głównych przejawów życia. Jednak okazuje się, że możemy autentycznie i szczerze być wdzięczni Bogu jedynie w Chrystusie, gdyż autentyczna wdzięczność rodzi się z serca pokornego. Nasze ego, które zawsze nosi w sobie jakąś pretensję do świata i Boga, nie jest w stanie być autentycznie wdzięczne, jak na to wskazuje cała historia zbawienia zapisana w Biblii. Dopiero Syn Boży, który stał się Człowiekiem, w naszym imieniu wypowiedział prawdziwe i szczere dziękczynienie Bogu Ojcu.

Podobnie jak w modlitwie prośby, każde wydarzenie, każda potrzeba może stać się przedmiotem dziękczynienia. Listy św. Pawła często zaczynają się i kończą dziękczynieniem i zawsze jest w nich obecny Jezus Chrystus. „W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was” (1 Tes 5, 18). „Trwajcie gorliwie na modlitwie czuwając na niej wśród dziękczynienia” (Kol 4, 2) (KKK 2638).

Dziękczynienie wydaje się czymś oczywistym, gdy doświadczamy czegoś pozytywnego lub widzimy spełnienie się naszych pragnień. Natomiast o wiele trudniej nam dziękować za coś, co nie spełnia naszych oczekiwań lub nie mieści się w naszych kryteriach dobra. Ponieważ jednak nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg (Mk 10,18) i w związku z tym jedynie On wie, co jest dobre i jedynie On może nam dobro dać, dlatego też nasze dziękczynienie powinno obejmować wszystko to, co od Boga otrzymujemy. Pełnia wiary wyraża się tym, że zanim poprosimy, już dziękujemy Bogu za Jego działanie. Tak modlił się Pan Jezus nad grobem Łazarza:

Ojcze, dziękuję Ci, żeś mnie wysłuchał. 42 Ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz (J 11,41-42).

W tym dziękczynieniu zawiera się dziecięca ufność wobec Boga, którego nazywamy swoim Ojcem.

*

Włodzimierz Zatorski OSB Modlitwa chrześcijańska. Refleksje nad IV częścią Katechizmu Kościoła Katolickiego Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC