Święta naiwność, czyli o przebaczeniu w Biblii

„Przykazania” przebaczającego

Pierwsi chrześcijanie stosowali się do tej zasady. Na przykład Szczepan, na wzór Chrystusa, prosił Boga o wybaczenie tym, którzy go kamienowali (Dz 7, 60). Chrześcijańskie przebaczenie jest jednak czymś innym niż tchórzliwą zgodą na zło. Widać to w pouczeniu, jakie daje uczniom Chrystus odnośnie do zachowania wobec brata grzeszącego przeciwko uczniowi Chrystusa. W tym wypadku Jezus nakazuje takiego brata upomnieć. Najpierw w cztery oczy, potem wobec świadków, a w końcu, jeśli upomnienia nie poskutkują, każe donieść o sprawie Kościołowi.

Gdy brat twój zgrzeszy, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi! A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i
celnik! (Mt 18, 15-17).

Podobną postawę stanowczego przeciwstawienia się złu przyjmuje Jezus wobec części faryzeuszy i uczonych w Piśmie, którzy trwając w zatwardziałości serca nie chcą Go przyjąć (np. Mt 12), wobec przekupniów w świątyni (Mt 21, 12-13) czy wobec policzkującego Go sługi Arcykapłana (J, 18, 23). Wydaje się, że chcąc rozwiązać ten dylemat jakby podwójnej postawy wobec zła w świetle wskazań biblijnych należy zwrócić uwagę na kilka okoliczności. Po pierwsze na postawę czyniącego zło. Jeśli wyraża on skruchę, powinno się wybaczyć. Po drugie trzeba chyba rozróżnić dochodzenie sprawiedliwości mające na celu naprawienie zła od szukania zemsty. Po trzecie, Jezus zdaje się wskazywać, że chrześcijanin powinien być skory do wybaczenia nawet narażając się na zarzut naiwności. Lepiej bowiem wybaczyć zbyt często, niż dochodzeniem sprawiedliwości wzgardzić żałującym winowajcą.