XXVIII tydzień zwykły

Tak często wydaje mi się, że jestem sam, że nie ma nikogo obok mnie, kto by troszczył się o moje dobro. Człowiek człowiekowi wilkiem,mówią niektórzy. Umiesz liczyć – licz na siebie, dodają inni. A ja? A Ty? Czy mówienie jaki to nasz świat jest zły, w czymś pomaga? Ale, z drugiej strony, czy chodzi o to, aby ułatwić sobie życie, nawet kosztem wiary w złudzenia, czy też pobożne legendy? I właśnie tutaj, na arenę ludzkiego życia, rzeczywistości, wchodzą słowa dzisiejszej kolekty i korespondujące z nią słowa pewnej pieśni kościelnej: „że z nami jesteś, pozwól to czuć”. Wiara nie jest kwestią uczuć – to fakt. Człowiek jednak jest dość złożoną, choć integralnie zjednoczoną, rzeczywistością psycho-fizyczną. Tyle razy widzę ciemność, czuję smród bagna mojego grzechu i ten fetor rozsiewam wokół, zamiast zapachu poznania Chrystusa. Tyle razy upadam. A tak naprawdę, Ty sam w tych chwilach dajesz mi światło, Ty zatykasz moje oczy, żebym nie patrzył na marność i jej nie chłonął. Ty sam zatykasz mój nos, abym nie czuł w pełni tego, tej marności, która mnie otacza. Ty sam trzymasz mnie na ramionach, podczas gdy ja wiercę się z uporem maniaka... Proszę Cię, Panie, abym zawsze o tym pamiętał. Abym zawsze pamiętał o Tobie.