Hebraica na Adwent

ZWIASTOWANY – PRZEZ ANIOŁA (cz. 3)


Niektóre klasy aniołów określone są w Piśmie Świętym specjalnymi terminami. Należą do nich:

CHERUBINI (l. poj. w języku hebrajskim – „kerub”)

Termin ten łączy się najprawdopodobniej najprawdopodobniej arkadyjskim „karabu”, który oznacza „błogosławić”. W Biblii stanowi określenie jednej z grup duchów otaczających Boga i Jemu podporządkowanych. Pełnią Jego wolę i nigdy nie występują jako bóstwa. W Starym Testamencie spełniają oni różne zadania:

- wskazują na Bożą obecność
- symbolizują Jego moc i władzę
- strzegą Jego sanktuarium

I tak: cherubini strzegą Bożej posiadłości, aby nie wszedł do niej nikt, kto nie jest święty (Rdz 3,24), podtrzymują Boży tron, lub Bóg sam „zasiada na cherubach” (1Sm 4,4; 2Sm 6,2; 2Krl 19,15; PS 79,2; 98,1; Iż 37,16); cherubini ciągną wóz Boga lub służą Mu za pojazd (Ez 1,4; 10,1n; PS 18,11). Nigdy jednak nie występują jako posłańcy Boga do ludzi jak inni aniołowie. Zawsze odróżniano cherubinów od Bożych aniołów czy serafinów chociaż u Izajasza w rozdziale 6 można dopatrzyć się podobieństw.

Cherubini przedstawiani są pod postacią ludzką lub z elementami ludzkimi połączonymi ze zwierzęcymi (Ez 1,5 nn). Ich wyobrażenia znajdowały się w namiocie obok przebłagalni Arki Przymierza (Wj 25, 18-21; 37,8; 1Krl 8,6n; 1Krn 28,18; 2Krn 5,7) rozpościerając nad nią swe skrzydła. Podobnie występowały w świątyni Salomona. Ich postacie były wyhaftowane na zasłonach, wyrzeźbione na ścianach i drzwiach świątyni (1Krl 6,23-32; 2Krn 3,14; Ez 41,18nn).

Cherubini są w swej istocie duchami, które służą Bogu w bezpośredniej z Nim bliskości. Cała tradycja judaistyczna i chrześcijańska uznała cherubinów Starego Testamentu za jedną z klas aniołów przypisując im w hierarchii duchów stopień najwyższego chóru.

SERAFINI (hebr. „serafim”)

Wyraz ten pochodzi od pnia „seraf” oznaczającego „palić”. Tak więc „serafim” oznacza „ogniści”, „płomienni”, „płonący”, „spalający”. Egipski wyraz „sefer” oznaczał gryfy skrzydlate strzegące wejścia do grobu Beni Hassana. Słowa „safar” w połączeniu z „nahas” (wąż) Izraelici używali dla nazwania palących wężów, które atakowały ich na pustyni podczas wyjścia z Egiptu. (Lb 21,6; Pwt 8,15). Określali je tak ze względu na palący, ostry jad.

W Piśmie Świętym serafini stanowią odrębną klasę aniołów. Ukazane są tylko raz w wizji jaką miał prorok Izajasz (Iz 6,2.6). Są duchami niebieskimi o postaci ludzkiej, posiadającymi jednak sześć skrzydeł. Zajmują miejsce bezpośrednio przy tronie Boga (1Krl 22,19). Ze względu na okazywaną Bogu cześć jedną parą swych skrzydeł zakrywają sobie oblicze. Również skrzydeł tego powodu drugą parą zakrywają swoje nogi – uznając się za niegodnych ukazania się przed Bogiem, stawania w Jego bliskości. Stojąc przed Bogiem serafini swoim śpiewem – a to jest głównie ich funkcja – opiewają Jego świętość, Jego chwałę.

O serafinach wspomina jeszcze apokryficzna Księga Henocha (61,10; 71,6). I stawia ich obok cherubinów. Tradycja chrześcijańska uznała ich za pierwszy lub drugi z rzędu chór w teologicznej hierarchii aniołów.