Rorate coeli

Peccavimus, et facti sumus tamquam immundus nos
(Iz 64, 5-6)

Zgrzeszyliśmy i staliśmy się jak nieczysty

Et cecidimus quasi folium universi

I opadliśmy wszyscy niczym zwiędłe liście

Et iniquitates nostrae quasi ventus abstulerunt nos

A nieprawości nasze jak wiatr nas rozniosły

Abscondisti faciem tuam a nobis, et allisisti nos in manu iniquitatis nostrae
(Iz 64, 7)

Zakryłeś przed nami swą twarz i wydałeś na pastwę naszych grzechów

Druga zwrotka to spowiedź. Bowiem ci, co ufają Jedynemu Bogu, wierzą, że wyznanie swojego opłakanego stanu przyniesie im Boże przebaczenie i uzdrowienie ich ran. Autor używa tu terminu "nieczysty". Odnosi się on do praktyk religijnych Starego Przymierza. Ich niewypełnienie sprawiało, że ktoś nie mógł w pełni przez pewien czas uczestniczyć w życiu wspólnym, a szczególnie w kulcie. Natomiast grzechem nazywane jest w Biblii zło uczynione komuś lub sobie, w szczególności czyn niezgodny z przykazaniami - Dekalogiem.


Vide Domine afflictionem populi tui
(Wj 3, 7)

Spójrz, Panie, na udrękę twego ludu

Et mitte quem missurus es
(Wj 4, 13)

I poślij tego, którego masz posłać

Kolejna strofa jest wołaniem udręczonych do Tego, który nie tylko stwarza, ale również zbawia, ocala. Poślij tego, którego masz posłać. O kogo tutaj chodzi?


Emitte Agnum dominatorem terrae de Petra deserti ad montem filiae Sion
(Iz 16, 1)

Ześlij Baranka, Władcę ziemi, ze skały pustyni do góry Córy Syjonu

Ut auferat ipse jugum captivitatis nostrae

By on sam zdjął z nas jarzmo niewoli

Autor natchniony, a za nim my, prosi Boga o wypełnienie wcześniejszej obietnicy dotyczącej Mesjasza, który ma przyjść i wybawić cały lud z niewoli. Używa Jego imion - Baranek i Władca ziemi. Oba chrześcijanie odnoszą do Jezusa Chrystusa; Córa Syjonu oznacza Jerozolimę.