Świadectwa małżeństw

„Wierność miłości”

Po pięciu latach naszego małżeństwa powiedziałam moim przyjaciołom, że zwątpiłam w miłość. Oni zaproponowali nam wyjazd na Spotkania Małżeńskie. To było w roku 1985. Zaczęła się wtedy dla nas trudna szkoła miłości, zaufania Bogu, że On czyni rzeczy dobre. Potem byliśmy jeszcze drugi i trzeci raz na rekolekcjach podstawowych Spotkań Małżeńskich, byliśmy też na rekolekcjach pogłębiających. W miarę możliwości – przy czwórce dzieci – chodziliśmy na spotkania porekolekcyjne. Najtrudniejsze momenty były wtedy, kiedy traciliśmy nadzieję, że potrafimy sobie poradzić z trudnościami. Przychodziło zwątpienie i padało pytanie: Czy to ma sens? Czasami dzieci nam mówiły: „dajcie sobie spokój, nie jesteście dobrym małżeństwem”. Niektórzy inni ludzie też mówili: „a po co tyle trudu, wyrzeczeń – to męka. Jaki to ma sens? Powinniście się rozejść”. Może to akuratnie nie ma „sensu”, ale jest w tym tajemnica cierpienia. Kiedy to przyjęliśmy, w naszym domu coraz częściej pojawiała się radość i zadowolenie. Wierność i wytrwanie ma swoje owoce. Tu chodzi o wierność miłości i wytrwanie w dobru.




„Uczymy się skromności. Uczymy się żyć razem”

Byliśmy parą egoistów skoncentrowanych na sobie i na swojej pracy. Nie byliśmy gotowi ani na tworzenie związku, ani na zakładanie rodziny. A potem było klasycznie: dziecko, ślub cywilny i kłótnie o każdej porze doby. Wynajęliśmy mieszkanie i próbowaliśmy stworzyć w nim DOM.
A Pan Bóg? Był cały czas obecny, ale my nie potrafiliśmy zaprosić go do współtworzenia naszej rodziny. Żyliśmy w grzechu i płaciliśmy za to. Teraz wiemy, że dzieła Boże idą powoli i że to Pan Bóg wybiera czas i miejsce, ale człowiek musi się otworzyć na działanie boże i stanąć w prawdzie.
Wreszcie Bóg doprowadził nas do grupy Odnowy w Duchu Świętym „Światło”, a na Kursie Filip oddaliśmy swoje życie i naszą rodzinę Panu Jezusowi. Półtora miesiąca później wzięliśmy ślub w Kościele.
Uczymy się wspólnej modlitwy.
Uczymy się Bogu zawierzać naszą codzienność.