Dbać, pielęgnować, kształcić

Kulturę się ma, nabywa, wytwarza, gromadzi. Kulturę tworzy człowiek, ale i kultura tworzy człowieka. Według Wikipedii Kultura (z łac. colere = "uprawa; dbać, pielęgnować; kształcenie") – termin wieloznaczny, pochodzący początkowo od łac. cultus agri ("uprawa ziemi"), interpretowany w różny sposób przez przedstawicieli różnych nauk. Kulturę można określić jako ogół wytworów ludzi, zarówno materialnych, jak i niematerialnych: duchowych, symbolicznych (takich jak wzory myślenia i zachowania). Jednak nas najbardziej interesuje Kultura duchowa – chrześcijańska, począwszy od naszego zachowania się wobec wiary, wobec naszych braci i sióstr w wierze, poprzez pokazywanie naszej kultury codziennej, aż do kultury przez duże K, czyli szerzenia kultury wiary, kultury religii, modlitwy, wreszcie kultury Ewangelizacyjnej. Dlaczego tak szeroko? Johann Wolfgang Goethe napisał: "Kiedy jesteśmy wielcy, Bóg jest wszystkim; kiedy jesteśmy mali, ON jest dopełnieniem naszej nędzy", a to oznacza, że tylko z Nim możemy dostrzec pełnię naszego jestestwa, cieszyć się z tego, iż możemy pokazywać i szerzyć naszą wiarę poprzez kulturę. Kultura chrześcijańska jest sztuką, którą należy pokochać, a potem w niej wzrastać. Dlatego też trzeba czerpać z Ewangelii codziennie, a nie tylko od przypadku do przypadku, aby w imię ewangelicznej prawdy człowiek wierzący – "nowe stworzenie" stawał się niejako drugim Chrystusem (alter Christus), autentycznym świadkiem dla otoczenia. Przecież Bóg chce, abyśmy żyli na wzór Chrystusa, abyśmy w zwykłych, szarych okolicznościach malowali życie tęczowymi cnotami Jezusa. Oznacza to, że nasze zachowanie i nasza codzienna kultura powinny mieć rysy Chrystusa.

Niestety, w życiu wielu ludzi miejsce Chrystusa zajmuje idol, kiedyś martwy i wyobrażający bóstwo, obecnie człowiek, który z różnych przyczyn jest przedmiotem fascynacji wielkiej rzeszy wielbicieli masowych widowisk. Czasami to piosenkarz, czasami muzyk, sportowiec. A przecież my powinniśmy, zgodnie z definicją kultury, o naszą Chrześcijańską Kulturę dbać – czyli uczestniczyć w wydarzeniach religijnych, i to nie jako widz, ale jako rzeczywisty uczestnik, brać udział w codziennych sprawach kościoła, zachęcać do uczestnictwa tych, o których wiemy, że trochę zapomnieli, iż są kościołem i ludem ochrzczonym. Powinniśmy ją pielęgnować – czyli szanować się nawzajem, okazywać sobie miłość i pomoc, nie tylko od święta, ale i codziennie, wspomagać się nie tylko w przypadku zagrożeń, ale i w sytuacjach codziennych. I wreszcie powinniśmy w niej kształcić – czyli uczyć nasze dzieci, prowadzić je do Chrystusa, mobilizować starszych, którzy w zapędzie komercjalizacji zapominają o swoich korzeniach, o swoim rodowodzie. W naszych zachowaniach powinniśmy pokazywać to wszystko, co nam pokazuje i czego nas uczy Pan Jezus. Dobroć, miłość, serdeczność to główne atrybuty przekazane nam przez Niego. Czy to, co otrzymujemy, potrafimy przekazać innym?

Zastanówmy się, czy nie nazbyt egoistycznie patrzymy na nasze dzisiejsze Chrześcijaństwo, zapominając o ważnym elemencie – o prawdziwej kulturze? Kultura pojmowana opacznie „każe” nam iść do spowiedzi 2 razy w roku, iść na pasterkę, na rezurekcję, na procesję w Boże Ciało, by mieć tzw. święty spokój. Ofiarujemy „aż” godzinę w niedzielę, tylko dlatego, że czujemy „obowiązek do spełnienia”, obawiając się grzechu ciężkiego. Tymczasem kultura naszej wiary tkwi w Jezusie Chrystusie, a więc zachowujmy kulturę po to, by kroczyć Jego drogą, by stawać się coraz bardziej do Niego podobnymi, by wreszcie spotkać się z Nim twarzą w twarz i powiedzieć: Panie jestem z Tobą, jestem przy Tobie. To szczególnie ważne teraz, w okresie oczekiwania na Boże Narodzenie, przyjście Jezusa na świat, czczone w naszej kulturze od ponad 2000 lat. To właśnie nasza kultura, ta jedyna związana z wiarą, z chrześcijaństwem, z nami.