Nie jestem Pawłem...

Posługa Szafarza Nadzwyczajnego Komunii Świętej daje mi wiele przeżyć duchowych, emocjonalnych. Fakt, że od pewnego czasu mogę Jezusa trzymać i podawać innym, jest dla mnie wielkim zaszczytem i radością. Posługuję od 2 kwietnia 2006 roku, pamiętnego dnia. A ile w tym czasie się wydarzyło. Miałem zaszczyt komunikować podczas Mszy Świętej, którą celebrował Ojciec Święty Benedykt XVI, komunikowałem w Piekarach Śląskich. Przebywając w szpitalach również komunikowałem, a nawet prowadziłem Różaniec na prośbę miejscowego Proboszcza. W sumie, dzięki posłudze jestem obecny w 6 parafiach, w 3 diecezjach i chcę być zawsze z Chrystusem. To wszystko, co życie mi przynosi, prowadzi mnie drogą Chrystusową – i z tym mi dobrze, wręcz wspaniale. Powolutku dochodzę do przekonania, że to jest moja dalsza droga. I każdy może sobie myśleć, co chce, ale ja to odczuwam jako powołanie. To otrzeźwienie, jak u Świętego Pawła, przywróciło mnie do społeczności kościoła.

Moje życie to amplituda, raz jestem u szczytu, za chwilę jestem poniżej poziomu morza, nie mam prostej linii życia. Czasami odczuwam, że Bóg bawi się ze mną w ciuciubabkę, doświadczając mnie chorobami, wypadkami, wręcz powołując mnie na sąd, by za chwilę dać mi kopniaka, popychając do następnej posługi; i tak w kółko Macieju, a im więcej pochłania mnie działalność dla Boga, tym więcej łaknę nowych wyzwań, nowych „kopniaków”, bo to one mnie pobudzają do działań dla Boga i z Bogiem. To jak prądy w rzece: im głębiej płyniesz, tym bardziej wciąga cię prąd, tym bardziej zespalasz się z rzeką. W tym jednak wypadku chcesz tego, więcej, szukasz tych prądów, by one cię chwytały i wciągały w wir, ale wir życia z Bogiem i dla Boga.

Teraz już wiem, że trzy sprawy mocno mnie będą trzymały przy życiu: miłość do Boga i rodziny, wiara i moja poezja.