22. Niedziela zwykła (C)

Wartości wieczne

Piotr Blachowski

Bóg wyraża Swą miłość na wiele sposobów. Jednak człowiek z różnych powodów może tego nie dostrzegać. Jedną z głównych przyczyn takiego stanu rzeczy jest pycha. Pycha odstręcza Boga i ludzi. Pysznych nikt nie lubi. Pycha skłania człowieka do tego, aby siebie wynosić ponad innych. Jest też źródłem wielu grzechów. I właśnie o tym problemie mówią dzisiejsze czytania. W każdym fragmencie, w każdej strofie dotyka nas Słowo, które, będąc radą, jest zarazem czymś, co sprawia, że chcemy je pamiętać, przyjmować i stosować.

Już w pierwszym czytaniu Mądrość Syracha poucza nas, jak zachowywać się, by innych nie urazić niepotrzebnym słowem, a równocześnie swoim postępowaniem zapracować na łaski Pana. Wyraźnie nas przestrzega: „Na chorobę pyszałka nie ma lekarstwa, albowiem nasienie zła w nim zapuściło korzenie. Serce rozumnego rozważa przypowieści, a ucho słuchacza jest pragnieniem mędrca.” (Syr 3,28-29)

Święty Paweł w Liście do Hebrajczyków poucza nas, jednocześnie tłumacząc, że nasze postępowanie związane z przynależnością „do Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów sprawiedliwych, które już doszły do celu,” (Hbr 12,23) ma nas zaprowadzić „do Pośrednika Nowego Testamentu – Jezusa” (Hbr 12,24), który, mając w nas upodobanie, uczy nas, jak mamy żyć i postępować.

Ewangelia również przestrzega nas przed postępowaniem podyktowanym egoizmem i próżnością. Poleca działać bezinteresownie, czyli zapraszać tych, którzy potrzebują pomocy, którzy są niezdolni dać „odpłatę”. Ten, kto daje interesownie, spodziewając się czegoś za to, zapomina, że wszystko dostajemy darmo od Boga.

Ewangeliczne Słowa Jezusa Chrystusa – kwintesencja całej dzisiejszej Liturgii Słowa – wieszczą nam wspaniałą przyszłość, jednakże pod warunkiem, że będziemy wypełniali ze zrozumieniem i wierną pokorą to, co nam Pan pozostawił w Testamencie Swoich Słów i Przykazań. „Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych.” (Łk 14,12-14).

PANIE JEZU – naucz nas miłości braterskiej, która skłania do dzielenia się z wszystkimi tym, co posiadamy, czym Ty nas każdego dnia hojnie obdarzasz.