32. Niedziela zwykła (B)

Miłość Boża jest cudowna!

Noel Quesson

Dzisiaj Pismo święte daje nam przykład dwóch wdów, które ofiarują wszystko... są one obrazem Boga: w ofierze krzyża. Jezus przecież dał swoje życie, raz na zawsze, mówi nam List do Hebrajczyków. Przypomnijmy sobie, że w ostatnią niedzielę Jezus powtórzył nam SHeMa Israel z tym samym wymaganiem miłości: „Będziesz miłował Pana Boga całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem” (Mk 12,30). To słowo CAŁY, powtarza nam dzisiaj Ewangelia.

„Nie lękaj się! Ofiaruj wszystko!” (1 Krl 17,10-16)

Piękna historia ubogiej wdowy z Sarepty ukazuje nam po raz kolejny, doniosłosłość ciągłości Starego Testamentu w porównaniu z ostatecznym objawieniem w Nowym Testamencie. Jezus zresztą podkreśla tę piękną historię: „Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza... a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej” (Łk 4,25). W czym dokładnie owa wdowa jest przykładem? Otóż jak wdowa z Ewangelii ofiarowała wszystko! Chodzi więc o posłuszeństwo, które wiedzie aż do kwestii życia lub śmierci. Prorok żąda od wdowy tego, co jej pozostało, „odrobiny mąki i trochę oliwy”. Tylko Bóg ma prawo dać tak krańcowy rozkaz. A Bóg doskonale wie, jak niesłychanie trudno być posłusznym takiemu nakazowi, stąd rozpoczyna mówiąc „Nie bój się!” To zwykła formuła w Piśmie św., przez którą Bóg dodaje odwagi każdemu, kogo przeraża spotkanie z tym co święte, Boskie, z transcendencją Boga. Uboga wdowa, która zresztą pogodziła się ze swoją rozpaczliwą sytuacją, uspokaja się i ufa, przez co staje się wzorem WIARY. Ofiaruje wszystko! Ryzykuje swoje życie i życia swojego syna. Przedstawiwszy w ten sposób całkowite, heroiczne posłuszeństwo, na drugim miejscu, pamiętajmy o tym, Bóg obiecuje nadmiar obfitości: zapasy wdowy zostaną pomnożone. To główna myśl Ewangelii: „Nikt nie wyrzeka się drogich rzeczy z powodu Królestwa, by nie otrzymał stokroć więcej”. To również zasada paschalna: „Kto umiera dla Boga, zmartwychwstanie”.

Ona oddała wszystko, co miała całe swe utrzymanie (Mk 12,38-44)

Historyjka pozornie bez znaczenia, w istocie opowiadanie o wdowie, która wrzuciła „dwa pieniążki” do skarbony świątyni, jest punktem kulminacyjnym Ewangelii. Ta uboga wdowa jest ostatnią osobą, którą Jezus spotyka przed rozpoczęciem mowy o końcu świata i tuż przed swoją męką. Jezus podkreśla, że owa kobieta nie ofiarowała tego, „co jej zbywało”, ale „wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”. Jeśli byśmy przetłumaczyli dosłownie tekst grecki... brzmiałby: „ofiarowała całe swe życie”. Uboga kobieta jest obrazem Boga... który daje wszystko! „Bóg będąc bogatym, dla was stał się ubogim, aby was... ubogacić” - ośmiela się pisać święty Paweł (2 Kor 8,9). Miejmy w pamięci drugie stwierdzenie: „Jezus istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie” (Flp 2,5). I jeszcze: „Nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13). Tak, Bóg jest podobny do tej kobiety: nie kalkuluje... daje wszystko... Ponieważ Bóg jest miłością.

Czyn wdowy z Ewangelii idzie nawet dalej niż tej ze Starego Testamentu. Żadne słowo nie zostało zamienione między nią a Jezusem. Ofiaruje swój dar spontanicznie, nikt ją o to nie prosi. A ponadto Jezus w przeciwieństwie do Eliasza, nie obiecuje jej rekompensaty tego gestu. To dar całkowity, absolutny!

Jezus „jeden raz” wylał krew aż do ostatniej kropli (Hbr 9,24-28)

Drugie czytanie nabiera ogromnej głębi, jeśli czyta się je w świetle innych tekstów. Arcykapłan izraelski „ofiarowywał Bogu krew, która nie jest jego". Jezus wylał ją raz za wszystkich, aż do ostatniej kropli. „Umiłowawszy swoich, którzy byli na świecie, do końca ich umiłował” (J 13,1). Hans Urs von Balthazar dodaje: „Poza darem, który sam Jezus daje z siebie, widzimy ofiarę Ojca i możemy ją porównać do tej, jaką złożyła wdowa z Ewangelii. On także wrzucił do skarbony ofiarnej to, co było Mu najdroższe... „Tak Bóg umiłował świat, że Syna Swego Jednorodzonego dał...” (J 3,16).

Rozważając tę hojność, ten całkowity dar, jakże moglibyśmy zamknąć się w sobie?

Panie, daj nam nowe serce.

(Tekst pochodzi z książki "Cztery myśli na niedziele rok B" wydanej przez Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej)