Znaki święte

Czas uświęcony

Każda godzina dnia ma swój ton własny. Ale trzy z tych godzin spoglądają na nas szczególnie jasnym obliczem: jutrznia, wieczór, a pośrodku nich pora południa. A każda z nich jest uświęcona w sposób inny.

Poranek

Oblicze poranku świeci jaśniej i silniej niż inne godziny dnia. On jest początkiem. Tajemnica narodzin ponawia się z każdym porankiem. Wychodzimy ze snu, w którym odmłodziło się nasze życie, i mamy tę jasną, silną świadomość: „Żyję! Jestem! Istnieję!” A to przeżywanie istnienia staje się modlitwą. Ono zwraca się ku Temu, od którego pochodzi: „Boże, Tyś mnie stworzył; dziękuję Ci za to, że żyję. Dziękuję Ci za wszystko, co posiadam i czym jestem”.

W owej chwili nowe życie czuje swą siłę i podnieca do czynu, przeto zwraca się do nadchodzącego dnia i ku jego zadaniom. I to również staje się modlitwą: „Panie, w Twoim imieniu i w Twojej sile rozpoczynam ten dzień. Niechże on będzie dziełem dla Ciebie!”

Taką jest święta godzina poranka. Oto budzi się życie. Głębią swej istności niesie Bogu czystą podziękę stworzenia, dźwiga się do nowej twórczości i zwraca się do zajęć dziennych, idąc od Boga i podług mocy Bożej.

Czy widzisz, jak wiele zależy od pierwszej godziny dnia? Ona jest jego początkiem, jego wstępem. Co prawda można też dzień zaczynać bez żadnych wstępów, staczać się weń bezmyślnie i bezwolnie. Wówczas nie jest to właściwie dzień, ale jakiś strzęp czasu bez oblicza i bez treści. Dzień w znaczeniu ścisłym jest to droga: wymaga kierunku. Dzień jest to praca: ta wymaga jasnej i zdecydowanej woli. Dzień to całe twoje życie. Życie twoje jest jako dzień. Koniecznym dlań jest oblicze.

Ową wolę, kierunek i jasne, wpatrzone w Boga oblicze daje dniowi i życiu naszemu godzina poranka.