Ofiary Starego Testamentu

4. Ofiary z pokarmów (minhah) – to ofiary bezkrwawe z płodów rolnych. Do każdej ofiary bezkrwawej należały dodatki: olej, którym polewano dar ofiarny albo z nim go mieszano, a także sól i kadzidło. Tylko nieznaczna część tych ofiar była spalana na ołtarzu razem z kadzidłem jako azkarah, czyli przypomnienie, ponieważ przypominała ofiarującemu łaskawości Jahwe, reszta należała do kapłanów. Ofiary z pokarmów składane przez kapłanów były w całości palone, szczególnie ta codzienna (minhah), składana przez arcykapłana. Te ofiary składano na dziedzińcu lub w miejscu świętym. Do tego typu ofiar należały: codzienna ofiara z kadzidła, chleby pokładne, ofiara z wina oraz światła złotego świecznika. Z ofiar składanych na dziedzińcu szczególnie ważną była ta, którą codziennie składał arcykapłan za siebie samego i za wszystkich kapłanów, oraz ofiara przebłagalna ubogich, których nie było stać na ofiarę krwawą (Kpł 2; 4,11-13).

Idea złożenia Bogu daru z płodów ziemi, które dał On jako pokarm dla człowieka, zrodziła się bardzo wcześnie. To Kain jako pierwszy złożył ofiarę z płodów rolnych – „minhah” (Rdz 4,3). Również ofiara Abla z trzody jest określona tym samym słowem hebrajskim. Także ofiara z płynów znana jako sposób uwielbienia Pana na długo przed daniem Prawa. Oliwę na ofiarę „pokropienia” („nesek”) ofiarował Jakub, upamiętniając w ten sposób miejsce, w którym rozmawiał z nim Bóg.
Idea ofiary wyraża przekonanie, że Bóg jest Panem całego świata, a składane ofiary były uznaniem i uczczeniem Jahwe jako Dawcy wszelkich dobrych darów. Starożytny Izrael sprawował kult ofiarniczy, który poruszał wszelkie dziedziny religijnej duszy (przebłaganie za grzech, dziękczynienie za pomoc, oddanie czci i adoracja). Wiara w Jahwe jest podstawą kultu ofiarniczego, a jednocześnie właśnie ta wiara wskazywała na katastrofę egzystencjalną człowieka. Upadek Adama i Ewy spowodował przepaść pomiędzy Bogiem a człowiekiem. To nieprzerwane składanie ofiar miało pobudzać świadomość powagi ludzkiej winy i dlatego jedynie krwawa ofiara życia, tkwiącego we krwi, mogła wysłużyć pojednanie. Właśnie ofiary pojednania stawiały przed oczyma wszystkich Izraelitów grzech, stąd doroczny Dzień Pojednania oraz codzienna poranna i wieczorna ofiara nieustanna (tamid) – potrzeba pojednania nigdy nie ustawała. W ten sposób kult ofiarniczy stał się jednym wielkim wołaniem o ratunek – Odkupienie. Im bardziej uzewnętrzniała się religia Starego Testamentu, tym mocniej odczuwano pustkę kultu opartego na krwi zwierząt. W Księdze Izajasza (Iz 53) pojawia się zbawcza myśl, że dopiero niewinna ludzka ofiara, która zostanie złożona w zastępstwie całej ludzkości, dopiero taka ofiara będzie miała moc, aby stworzyć nowy lud, prawdziwie pojednany z Bogiem.

Jako ofiara z płodów rolnych mogły być składane:
– ziarno – wykruszone z wyprażonych kłosów jako ofiara z płodów rolnych pierwszego urodzaju
– mąka
– ciasto pieczone w piecu – placek lub krepel (podpłomyk, cienki placek) z pszennej mąki
– ciasto smażone na patelni – z pszennej mąki
– ciasto gotowane – z najlepszej mąki
– oliwa

Ofiara z płodów rolnych była w zasadzie ofiarą ognistą („iszszeh”) i jako taka nie mogła zawierać żadnego kwasu. Ofiara miała być zmieszana z oliwą w sposób, który zależał od jej rodzaju i osolona (Kpł 2,13). Niewielka część tak przygotowanego daru wraz z konieczną ilością kadzidła była spalana na ogniu ofiary całopalnej lub biesiadnej. Reszta należała do kapłanów i była przez nich spożywana na dziedzińcu świątyni obok ołtarza (Kpł 10,12). Wyjątek stanowiły tu ofiary pokarmowe kapłańskie, a szczególnie te składane w dniu poświęcenia kapłanów, które w całości miały być spalone (Kpł 6,20-23).

Ofiara za posądzenie (Lb 5,15), choć była ofiarą z pokarmów, to podobnie jak ofiara za grzech najuboższych - z mąki – (Kpł 5,11-13) nie zawierała oliwy ani kadzidła. Ofiarą pokarmową nazywane są również przynoszone Panu inne dary z pierwszych płodów ziemi podczas Święta Przaśników i Tygodni (Kpł 23,16). Te dary mogły zawierać kwas (np. chleby ofiarowane podczas Święta Tygodni – Kpł 23,17, miód – Kpł 2,11), gdyż nie były palone. Właściwie nie były to ofiary, a raczej dar dla Pana. Sposób ofiarowania wynikał z obrzędu świątecznego.
Ofiarę z płynów składano z „mocnego napoju” (Lb 28,7). Biblia najczęściej wspomina o winie (Lb 15,5). Kapłanom nie wolno było spożywać „napojów mocnych i wina” w czasie służby w Przybytku (Kpł 10,9). Zatem ofiara ta wylewana była na dziedzińcu (Lb 28,7).