Ofiary Starego Testamentu

5. Kadzenie wonne (hebr. „ketoreth” – od czasownika palić (ofiarę lub kadzidło) – łączy się często z przymiotnikiem „wonne” (hebr. „sam”).

Wśród przepisów określających konstrukcję Przybytku, znajdują się opisy dwóch ołtarzy: miedzianego ołtarza ofiar całopalnych (Kpł 4,34) oraz specjalnego ołtarza złotego, zwanego też ołtarzem kadzenia (Wj 30,1), albo „ołtarzem wonnego kadzenia, który stoi przed Panem w Namiocie Spotkania ” (Kpł 4,7; 16,18), to jest: stojącym w Przybytku przed zasłoną zakrywającą skrzynię świadectwa (Wj 30,1-10). Ten drugi z dwóch ołtarzy Przybytku miał spełniać wyjątkową funkcję. Nie wolno było na nim składać ofiary całopalnej, z pokarmów czy z płynów, choć przecież hebr. słowo „zebach”, od którego pochodzi „mizebach” – ołtarz, oznacza właśnie te rodzaje ofiar. Miał on służyć wyłącznie do spalania wonności przed obliczem Pana. Toteż, choć nigdzie w Biblii kadzenie nie jest określone żadnym ze słów oznaczających ofiarę i mimo że nie było ono spalane na ołtarzu ofiar całopalnych, to jednak można uznać, że jest ono ofiarą ognistą i to szczególnie wyróżnioną przez sporządzenie odrębnego ołtarza.

Kadzenie, obok całopalenia i ofiary pokarmowej, także otrzymuje zaszczytny przymiotnik „ustawiczne” (Wj 30,8) ze względu na codzienne składanie tej ofiary. Kadzenie spełniało też ważną rolę w świątecznej ofierze Dnia Oczyszczenia (Pojednania), kiedy to kapłan kadził w Miejscu Najświętszym.

Kadzenie miało też w jednym wypadku znaczenie oczyszczające, gdy po buncie Korego naród izraelski został dotknięty plagą. Wtedy to właśnie kadzenie było ofiarą zaspakajającą popędliwość Pańską. Tak w Dniu Oczyszczenia, jak i w czasie buntu Korego kadzenie nie było spalane na złotym ołtarzu kadzenia, ale w specjalnym naczyniu zwanym kadzielnicą (hebr. „machtah”).

Należy także odróżniać ofiarę kadzenia („ketoreth”) od składnika tej ofiary, jakim było kadzidło (hebr. „lebonach”). Kadzidło było składnikiem ofiary z pokarmów (Kpł 2,1), a także kładziono go na chlebach pokładnych i zamiast nich spalano w miejscu świętym na ognistą ofiarę (hebr. „iszszech” – Kpł 24,7).

Wonne kadzenie przyrządzano z czterech składników: balsamu (żywicy pachnącej), onychy (muszelek lub goździków), galbanu wonnego (być może bursztyn albo roślina o nazwie galban) i kadzidła czystego. Taka mieszanina miała być roztarta na drobny proszek i przechowywana w całości lub częściowo w Przybytku „przed Świadectwem” (Wj 30,34-38).
Kadzenie ustawiczne spalane było podobnie jak całopalenie, dwa razy dziennie: rano i między dwoma wieczorami. W związku z tym kapłan wchodził dwukrotnie do Przybytku, aby kadzić kadzeniem ustawicznym. Wchodząc rano, przygotowywał też do zapalenia lampy świecznika, a wchodząc po południu, między dwoma wieczorami, zapalał lampy świecznika, które płonęły aż do kadzenia porannego w następnym dniu. Do kadzenia ustawicznego służył ołtarz złoty kadzenia, stojący w Miejscu Świętym (Wj 30,6-8).

Nieco inaczej przebiegała ofiara kadzenia w Dniu Oczyszczenia. Wchodząc do Miejsca Najświętszego z krwią cielca, kapłan niósł także kadzielnicę pełną rozpalonego węgla z ołtarza złotego (Kpł 16,12) i pełne garści kadzenia wonnego. Tam, w Miejscu Najświętszym za zasłoną kadził tak, aby obłok zakrył przebłagalnię i dopiero wtedy mógł przystąpić do kropienia krwią cielca.

Kult ofiarniczy nie stanowił wartości sam w sobie, jego wartość była wątpliwa, jeśli nie miała potwierdzenia w ludzkim wnętrzu. Nadszedł bowiem moment, kiedy Pan Jezus wypędził ze świątyni sprzedających i kupujących, aby przywrócić pra-zasadę starotestamentalnego kultu, którą stanowi pojednanie z Bogiem przez oddanie serca i prawdziwą wiarę.

Opr. na podstawie: www.dabar.de