Ciało też może sie modlić

Szkoła modlitwy człowieka zabieganego

Modlitwa to spotkanie z Bogiem. Jest ono trudniejsze niż spotkanie z drugim człowiekiem. Bo Boga ani nie widzisz, ani nie słyszysz, ani nie odczuwasz Go innymi zmysłami. Gdy akurat nie czytasz Pisma Świętego, przychodzi Ci się wsłuchiwać w niesłyszalny głos swojego sumienia. Także gdy próbujesz do Boga mówić, chciałbyś dobrze ująć w słowa to, co chcesz wyrazić. Dlatego na modlitwie bardzo ważne jest skupienie.

Znawcy życia modlitewnego radzą, by przed modlitwą najpierw się wyciszyć. Łatwo powiedzieć, gdy można zamknąć się w swojej celi i zapomnieć o zewnętrznym świecie. Ale gdy twojemu dziecku grozi jedynka z fizyki  albo myślisz o trudnej rozmowie z szefem,  trudno to wszystko od siebie odrzucić. Dlatego ci sami znawcy radzą czasem, by to, co cię rozprasza, uczynić częścią modlitwy. Masz kłopoty w pracy? Opowiedz o tym Bogu. Żona powiedziała, że jesteś nieudacznik? Podobnie. Nawet jeśli wskutek przygotowania się do klasówki po twojej głowie chodzą jakieś koszmarne wzory z ileś tam C, więcej H oraz dziwacznymi OH czy COOH, nie martw się. Bóg, choć zna się na chemii, pewnie rozumie, że twój mózg nie wprawił się jeszcze w takiej ekwilibrystyce. A o swoim strachu przed klasówką też Mu możesz powiedzieć.

Jeśli jednak rozproszenia płyną nie z Twojego umysłu czy serca, ale przeszkadza ci we wzniesieniu ducha ku Bogu to, że masz ciało, spróbuj włączyć je do modlitwy.

Zwrot „mowa ciała” różnie może się kojarzyć. Jest to jednak ważny element naszego komunikowania się z innymi. Gdy w rozmowie z bliźnim brakuje słów, wtedy gest wyraża to, czego nie potrafisz ująć w słowa. Albo wzmacnia wymowę słownych deklaracji. Dlatego i w rozmowie z Bogiem ciało bardzo może pomóc.

Kiedy zaczynasz się modlić, zadbaj najpierw o przyjęcie odpowiedniej postawy ciała. Oczywiście poza modlitwą wspólną nie ma obowiązku przyjęcia tej czy innej postawy, ale najczęściej pomaga ona w skupieniu; w wyrażeniu tego, co chcemy Bogu powiedzieć naszym sercem czy ustami.  

Postawa stojąca, to postawa gotowości. Na ruszenie w drogę, do powitania zacnego gościa czy stoczenia walki z wrogiem. Stojąc przez Bogiem też pokazujesz, że jesteś gotowy. Do oddania Mu czci, do pójścia gdzie każe, do podjęcia trudów pracy nad sobą czy jakimś dobrem. 

Postawa siedząca, to postawa słuchacza. Takiego, który gotowy jest wysłuchać nawet dłuższej nauki. W modlitwie taką właśnie postawę wyraża. Klęczenie natomiast będzie wyrażało oddawanie Bogu czci czy korzenia się przez Nim. Oczywiście i klęcząc możesz słuchać, ale na dłuższą metę będzie to mało wygodne. Jeśli nie siądziesz na piętach czy jakoś inaczej kolan nie odciążysz, pewnie niebawem zamiast o modlitwie będziesz myślał, jak w tej postawie dłużej wytrzymać. Co ma sens tylko wtedy, gdy naprawdę chcesz właśnie postawą ciała uczcić Boga.

Tradycja zna jeszcze jedną postawę modlitewną: leżącą. Twarzą do ziemi, czasem z rozstawionymi pod kątem prostym do tułowia rękami. To prostracja, czyli padnięcie na twarz. Postawa dla tych, którzy chcą uzewnętrznić Bogu swoje uniżenie mocniej, niżby to wyraziło klęczenie.