Traditionis Custodes

Od dziś jedynym wyrazem rytu rzymskiego jest liturgia posoborowa. Wydawanie zezwolenia na posługiwanie się Mszałem z 1962 r. powraca do wyłącznych kompetencji biskupa, który ma się upewnić, że grupy, które się nim posługują nie podważają reformy liturgicznej i nauczania papieży.

Franciszek zakazuje sprawowania przedsoborowej liturgii w kościołach parafialnych. Biskup ma wyznaczyć do tego inny kościół oraz kapłana, który będzie sprawował liturgię i który ma się upewnić, czy dalsze sprawowanie tej liturgii służy duchowemu rozwojowi wiernych. Papież zakazuje też biskupom wydawania zezwoleń na powstawanie nowych grup.

Kapłani, którzy zostaną wyświęceni po wydanym dziś motu proprio, aby sprawować Mszę według liturgii przedsoborowej, muszą zgłosić formalną prośbę do biskupa, który zanim udzieli zgody musi się skonsultować ze Stolicą Apostolską. Kapłani, którzy sprawowali dotychczas liturgię według nadzwyczajnej formy rytu rzymskiego muszą wystąpić do biskupa o pozwolenie na jej dalsze sprawowanie.

Do ogłoszonego dziś motu proprio Papież załączył też list do biskupów, w którym podaje motywy swojej decyzji. Przyznaje, że jest ona reakcją na wyniki sondażu przeprowadzonego wśród biskupów. Wyłania się z nich obraz sytuacji, który niepokoi i zasmuca Papieża. Franciszek zauważa, że udostępnienie dawnej liturgii miało służyć jedności Kościoła. Benedykt XVI uważał, że obawy przed pogłębieniem podziałów są bezpodstawne. Tymczasem, zdaniem Franciszka pragnienie jedności zostało zlekceważone, a wielkodusznie zaoferowane ustępstwa zostały wykorzystane „do zwiększenia dystansu, umocnienia różnic, tworzenia opozycji, które ranią Kościół i utrudniają jego drogę, wystawiając go na ryzyko podziału”. Zdaniem Franciszka Mszał z 1962 r. został potraktowany instrumentalnie, w sposób coraz bardziej nacechowany odrzuceniem nie tylko reformy liturgicznej, ale i Soboru Watykańskiego II.

Poniżej skrót opublikowanych norm (tłumaczenie nieoficjalne):

1. Jedynym wyrazem lex orandi rytu rzymskiego są księgi liturgiczne, promulgowane przez świętych Papieży Pawła VI i Jana Pawła II.

2. Biskup diecezjalny, jako promotor i stróż życia liturgicznego w powierzonym sobie Kościele partykularnym, jest odpowiedzialny za uregulowanie życia liturgicznego w swojej diecezji. Dlatego do jego wyłącznej kompetencji należy upoważnienie do używania Mszału Rzymskiego z 1962 roku, zgodnie z wytycznymi Stolicy Apostolskiej.

3. Biskup w diecezjach, w których do tej pory istnieje jedna lub więcej grup, celebrujących według Mszału sprzed reformy z 1970 roku:

&1. ma mieć pewność, że takie grupy nie wykluczają ważności i prawomocności reformy liturgicznej, wynikającej z nauczania Soboru Watykańskiego II i Urzędu nauczycielskiego Papieży;

&2. wskazać jedno lub więcej miejsc, w których wierni należący do tych grup mogą gromadzić się na celebrację eucharystii (ale nie w kościołach parafialnych i bez erygowania nowych parafii personalnych);

&3. ustalić we wskazanym miejscu dni, w których dozwolone są celebracje eucharystyczne z użyciem Mszału św. Jana XXIII. Do czytań mszalnych ma być wykorzystywany lekcjonarz w języku ojczystym, zatwierdzony przez Konferencję Episkopatu;

&4. wyznaczyć delegata, odpowiedzialnego za celebracje i opiekę duszpasterską tych grup. Ma on w sposób biegły posługiwać się językiem łacińskim i miał na uwadze nie tylko godne sprawowanie liturgii, ale także duszpasterską i duchową opiekę nad wiernymi;

&5. w już erygowanych dla dobra wiernych parafiach personalnych powinien dokonać rozeznania co do ich faktycznej przydatności dla duchowego wzrostu i ocenić, czy je utrzymać, czy nie;

&6. dołożyć starań, by nie upoważniać do tworzenia nowych grup.

4. Kapłani, wyświęceni po ogłoszeniu motu proprio i zamierzający celebrować według Mszału rzymskiego z 1962 roku, muszą złożyć do biskupa diecezjalnego formalną prośbę, który przed jej udzieleniem zasięgnie opinii Stolicy Apostolskiej.

5. Prezbiterzy już celebrujący według Mszału z 1962 roku zwrócą się do biskupa diecezjalnego o zezwolenie na dalsze korzystanie z uprawnienia.

6. Instytuty życia konsekrowanego, erygowane przez Papieską Komisję Ecclesia Dei, podlegają kompetencji Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego.

7. Czuwanie nad realizacją wskazań postanowień na leży do Kongregacji Kultu Bożego i Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego.

8. Uchyla się poprzednie normy, instrukcje, zezwolenia i zwyczaje, które nie są zgodne z Motu Proprio.