Ze świecami w ręku

Powiedzieli o Ofiarowaniu Pańskim

Piotr Skarga: "Tyś jest między córkami jerozolimskimi jako między cierniem lilia, jako palma między drzewami i jako słońce między gwiazdami. Tyś przeszła wszystkie, błogosławiona między niewiastami, przez taki owoc żywota Twojego, który rodząc, dziewictwa nie tracisz i przekleństwa Ewy, matki naszej, nie znasz...".
"Owo idzie w kościół swój panujący Pan, któregośmy szukali, i Anioł Testamentu, któregośmy pragnęli (Mai 3). Na Jego przywitanie wynijdźmy, wierni synowie kościelni, i narodzie na Jego obietnicach fundowany. Bierzmy świece i pochodnie, w rękach zapalone... (Maryja) niesie Tego, który Ją nosi; karmi Tego, który Ją karmi. Maluczki na ciele, ale w Bóstwie nieogarniony, w Jej się żywocie zamknął, na Jej ręku odpoczywa. Jej piersi pożywa. O, jakie to cudo dla zbawienia naszego uczynione i na które się wszyscy Aniołowie w niebie zdumiewają! Jako Cię wysławiać mam, Matko Pana mego, któraś tak jest uczczona?... Tyś między córkami jerozolimskimi jako między cierniem lilia, jako palma między drzewami i jako słońce między gwiazdami. Tyś przeszła wszystkie, błogosławiona między niewiastami, przez taki Owoc żywota Twego, który, rodząc dziewictwa nie tracisz i przekleństwa Ewy, naszej matki, nie znasz". (Kazanie na Matkę Bożą Gromniczną, fragmenty).

Izaak Isakowicz: "Przyszła więc z tym pierworodnym swoim przed oblicze przedwiecznego Ojca i sama dobrowolnie; już teraz poświęciła i na ofiarę dała Bogu... O Maryjo, jakiż to dowód miłości Twojej ku nam niegodnym to ofiarowanie dzisiejsze Syna Twego. Syn Twój od dziś już nie Twój! Jużeś się zrzekła dla zbawienia naszego miłego Jezusa! Ty Go karmić będziesz. Ty Go wychowasz, ale nie dla siebie, lecz na śmierć straszną a haniebną krzyża dla nas, bo sam wobec ludzi, do których należy, nie matką, ale niewiastą Cię nazwie. Im Ci droższy, tym boleść Twoja będzie sroższą... O Maryjo, jakiż to krzyż na siebie wzięłaś, Syna na krzyż hodować! Krzyż ten rozpięty przed oczyma Twymi we dnie i w nocy. Krzyż, którego nie złamiesz, nie zmiękczysz, nie odmienisz; krzyż, od którego nawet własną śmiercią nie uwolnisz Syna". (Fragment kazania na uroczystość Matki Bożej Gromnicznej).

Ottokar Prohaszka: "Kapłanka pierwsza niesie do świątyni ofiarować dar największy Bogu — Syna Bożego. Jezus sam się z radością ofiaruje... Za przykładem Najświętszej Maryi Panny przychodzą na wywód także niewiasty chrześcijańskie, by siebie i swoje dzieci ofiarować Bogu" (Słowa żywota — fragment).

Piotr Semenenko: "Oto Maryja! Oto Jej Dzieciątko!... Owoc prześliczny, który ta Ewa nie dla siebie chowa... ale Boga oddaje i składa w ofierze, — owoc cudowny, który nie śmierć przynosi, ale życie, iż kto Go pożywać będzie, żyć będzie na wieki... On staje się nowym Adamem, On źródłem strumienia nowego życia, On korzeniem nowego drzewa zbawienia... Maryja — to nowa Ewa. Chrystus to nowy Adam, a ta ofiara, którą dziś w kościele Bogu z siebie sprawują, to odwrotna strona tego przed laty dramatu, który pierwsza Ewa i pierwszy Adam tak nieszczęśliwie w raju odegrali; to pierwsza chwila tego odwrotnego dzieła, która potem na krzyżu ostatecznie się dokona... Mężczyzna i niewiasta zgubili nas. Mężczyzna i Niewiasta nas zbawili. Nie, iżby niewiasta była czynnym sprawcą zatracenia albo czynnym sprawcą zbawienia. W mężczyźnie leży czynny pierwiastek i zguby, i naprawy. Ale od zezwolenia niewiasty zależała nasza zagłada. Od zezwolenia niewiasty zależało nasze ocalenie. Zezwalając na zdradę szatana, Ewa pociągnęła Adama i strąciła nas do piekła. Zezwalając na zwiastowanie anioła, Maryja z nieba ściągnęła Boga. Adam idąc za Ewą zgubił nas wszystkich. Chrystus spuszczając się do łona Maryi, wybawił nas wszystkich. Ale choć Adam nas zgubił, Ewa jest naszą współzgubicielką. Tak więc mężczyzna i niewiasta zgubili nas. Mężczyzna i Niewiasta ocalili nas". (Kazanie na Gromniczną — fragment).