Stała Matka Boleściwa

Stała Matka Boleściwa
obok krzyża ledwo żywa,
gdy na krzyżu wisiał Syn.
Duszę Jej, co łez nie mieści,
pełną smutku i boleści,
przeszedł miecz dla naszych win.

O, jak smutna i strapiona
Matka ta błogosławiona,
której Synem niebios Król!
Jak płakała Matka miła,
jak cierpiała, gdy patrzyła
na boskiego Syna ból.

Gdzież jest człowiek, co łzę wstrzyma,
gdy mu stanie przed oczyma
w mękach Matka ta bez skaz?
Kto się smutkiem nie poruszy,
gdy rozważy boleść duszy
Matki z Jej Dziecięciem wraz?

Za swojego ludu zbrodnię,
w mękach widzi tak niegodnie,
zsieczonego Zbawcę dusz.
Widzi Syna wśród konania,
jak samotny głowę skłania,
gdy oddawał ducha już.

Matko, coś miłości zdrojem,
spraw, niechaj czuję w sercu moim
ból Twój u Jezusa nóg.
Spraw, by serce me gorzało,
by radością życia całą
stał się dla mnie Chrystus Bóg.

Tekst łacińskiej pieśń pasyjnej - Stabat Mater Dolorosa – przypisywana jest włoskiemu franciszkaninowi Jacopone da Tobi (ok. 1228-1306). Natomiast autor polskich słów jest nieznany.

Tekst hymnu nawiązuje do proroctwa Symeona, w którym odnajdujemy zapowiedź cierpienia, które spotka Maryję u stóp krzyża. A Twoje serce miecz przeniknie…

Maryja wydaje się być na uboczu życia Jezusa. To oddzielenie jest jednak czysto zewnętrzne i wcale nie ostateczne. Matka Boża pozostaje głęboko i nierozerwalnie związana  z Chrystusem przez swoje fiat, które wypowiedziała przy Zwiastowaniu. Oddała całe swoje życie, całą wiarę i miłość, by wypowiedzieć zgodę na sposób, w jaki Bóg chce odkupić świat.

Jako człowiek Maryja staje się pełną czułości przedstawicielką wszystkich ludzi. Staje się pośredniczką, dzięki której możemy uczyć się postawy zaufania Bogu, nawet jeśli serce rozdziera nam ból. A także pośredniczką łaski, jaką Bóg pragnie obdarować życie człowieka.

Bóg oddał w Jej ręce swoje Ciało przy Zwiastowaniu. Oddał swoje umęczone, martwe Ciało w Jej ręce po śmierci. I oddał w Jej ręce swoje Mistyczne Ciało – Kościół. Zatem to Bóg jest tym, który jako pierwszy powiedział do Niej: Totus Tuus Mirami, cały Twój Maryjo…