"Universae Ecclesiae" w służbie pojednania

Bardzo jasno stwierdzono, że wierni proszący o sprawowanie liturgii w formie nadzwyczajnej nie mogą popierać czy należeć do grup przeciwnych ważności czy legalności formy zwyczajnej („posoborowej”) czy też władzy papieża jako Najwyższego Pasterza Kościoła powszechnego. Było by to w jawnej sprzeczności z dążeniem do pojednania w Kościele, któremu pragnie służyć Motu proprio Benedykta XVI.

Stwierdzono, że kapłan, który może celebrować Mszę św. w rycie nadzwyczajnym oprócz tego, że musi być wolny od przeszkód kanonicznych, musi też dostatecznie dobrze znać łacinę i obrządek, aby rozumieć co wypowiada i czyni. Zachęca się biskupów do zapewnienia odpowiedniego przygotowania alumnom seminariów duchownych, a gdyby brakowało odpowiednich kapłanów zwrócenie się do księży należących do instytutów utworzonych przez Papieską Komisję „Ecclesia Dei”, którzy na co dzień korzystają z formy nadzwyczajnej.

W Instrukcji stwierdzono, że każdy kapłan diecezjalny i zakonny może sprawować Mszę św. w formie nadzwyczajnej bez udziału ludu, bez potrzeby zezwolenia przełożonych. Przedstawiono też normy dotyczące reguł liturgicznych i korzystania z ksiąg liturgicznych, możliwość używania języków nowożytnych w czytaniach mszalnych, korzystania przez duchownych z brewiarza łacińskiego sprzed reformy soborowej oraz celebrowania Triduum Sacrum dla grup wiernych, którzy pragną korzystać z rytu trydenckiego. Natomiast w odniesieniu do sakramentu święceń korzystanie z dawnych ksiąg liturgicznych dozwolone jest jedynie w instytutach zależnych od Komisji „Ecclesia Dei”. Zaznaczono, że zakonnicy mogą korzystać z ksiąg liturgicznych w swych obrządkach obowiązujących w roku 1962.