On jest Bogiem żywym i trwa na wieki. On ratuje i uwalnia, dokonuje znaków i cudów na niebie i na ziemi. On uratował Daniela z mocy lwów (Dn 6,28).

Na końcu fragmentu, który kończy opowiadanie o Danielu wrzuconym do jaskini lwów, znajduje się wyznanie wiary króla Dariusza. Władca – widząc cudowne ocalenie Daniela – ogłasza Bożą chwałę w całym imperium. Słowa tego pogańskiego króla stają się świadectwem tego, że moc Boga Izraela przekracza granice narodów, religii i ludzkich wyobrażeń.

Określenie „Bóg żywy” odróżnia Go od bożków, które są martwe i bezsilne. Żywy Bóg działa, interweniuje, odpowiada – jest obecny w historii ludzi. To, że „trwa na wieki” podkreśla Jego niezmienność i wierność mimo przemijających potęg świata.

Król Dariusz widzi w uratowaniu Daniela dowód, że Bóg nie jest jedynie ideą czy tradycją, lecz Panem, który wkracza w rzeczywistość i wybawia tych, którzy Mu ufają. Werset ten jest wyrazem biblijnej zasady: „Pan wybawia, ale ufność serca jest po stronie człowieka”.

Ocalenie Daniela jest konsekwencją jego wierności Bogu, a nie politycznych układów. Bóg jest potężniejszy niż prawa królów i intrygi ludzi. Historia ta staje się zapowiedzią Bożego ratunku dla wszystkich wiernych w czasach prześladowania. Epizod z jaskini lwów przypomina, że „lwy” – zagrożenia, lęki, niesprawiedliwość – nie są w stanie pokonać tego, kto pokłada ufność w Bogu. Wyznanie Dariusza jest jak echo: Bóg jest żywy, działa, wybawia – również dzisiaj.

Myśl Papieża Leona XIV

Żywy Bóg jest bowiem „dawcą nadziei” (Rz 15, 13), który w Chrystusie, poprzez swoją śmierć i zmartwychwstanie, stał się „naszą nadzieją” (1 Tm 1, 1). Nie możemy zapominać, że zostaliśmy zbawieni w tej nadziei, w której musimy pozostać zakorzenieni (Orędzie na Światowy Dzień Ubogich 2025).