ŁASKAWY

Okazujący komuś życzliwość usposobienie, przychylność i miłosierdzie, zwłaszcza osoba o wyższej pozycji osobie o niż­szej pozycji. Potifar łaskawie obchodził się z Józefem (Rdz 39,4 [BT: darzył go życzliwo­ścią]), Rut znalazła łaskę w oczach Booza (Rt 2,10 [BT: dlaczego darzysz mnie życzliwością]), a Estera została łaskawie potraktowana przez króla Aswerusa (Est 2,17 [BT: pozyskała sobie u niego życzliwość]; 5,2). Jednak to przede wszystkim Bóg okazuje łaskawość ludziom, co znalazło wyraz w starożytnej formule liturgicznej Jahwe, Jahwe, Bóg miłosierny i łaskawy, cierpliwy, bogaty -w łaskę i wierność"(Wj 34,6; por. Ps 86,15; 103,8; 145,8). Słowa te należą do nielicznych w ST doktrynalnych wypowiedzi na temat Boga w formie przymiotnikowej. W NT przymiotnik „łaskawy" właściwie nie występuje; rzeczownik „łaska" często pojawia się w pozdrowieniach (Rz 1,7; Ef 1,20), jednak najczęściej używa się go na określenie tego, czego Bóg dokonał dla ludzkości w Chrystusie (Rz 5,2.15.17; 1 Kor 15,10; Ef 2,8).
(EB)