Jako ten Herod

W Ewangeliach pojawia się nie tylko on, ale i jego synowie, następcy. To jednak Herod Wielki jest bohaterem niewątpliwie najbardziej haniebnej  spośród zbrodni tej rodziny: zabicia wszystkich małych chłopców w Betlejem i okolicach. Taki czyn musi budzić największą odrazę, bo jego ofiarą padły Bogu ducha winne dzieci. Dlaczego właściwie wpadł na taki straszny pomysł?

Mędrcy ze Wschodu, którzy szukali małego Jezusa przyszli najpierw do niego. Spodziewali się znaleźć przyszłego króla na królewskim dworze. Charakterystyczne, że Ewangelista Mateusz opowiadając o tej scenie napisał: „Skoro to usłyszał król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima”. Mieszkańcy Judei znali już swojego władcę aż za dobrze. Wiedzieli, że chorobliwie boi się spisków. Z obawy przed nimi zdążył już zabić swoją ukochaną żonę i jej dwóch synów. Potem zresztą zabił jeszcze trzeciego. Złośliwi twierdzili, że bezpieczniej być wieprzem z jego stada (bo nie jadał wieprzowiny) niż synem. Gdy więc mędrcy „go zwiedli” i nie wrócili poinformować o dokładnym miejscu pobytu przyszłego króla, postanowił rozwiązać problem inaczej. W tym kontekście jego rozkaz zabicia „na wszelki wypadek” małych chłopców nie budzi większego zdziwienia. I choć jako władca miał nawet całkiem spore zasługi dla rozwoju swego kraju, do historii przeszedł jako bezduszny morderca.

Kto dziś może w nim rozpoznać samego siebie? Pomijając mordercze skłonności chyba ci wszyscy, którzy tak przywiązują się swojej wizji rzeczywistości z sobą jako władcą w roli głównej,  że dla niej gotowi są profilaktycznie podeptać każdego, kto mógłby jakoś ją zmienić. Nie wykluczając z tego grona samego Boga.

Być może historia spojrzy na nich jako na sprawnych administratorów, zdolnych managerów, utalentowanych biznesmenów, mówców, artystów czy sportowców. Na swoja miarę – jak Herod – Wielkich.  W oczach tych, dla których miarą oceny ludzkich postaw jest Ewangelia pozostaną bezdusznymi samolubami.