Pouczeni przez Ducha

Po drugie, zakazano spożywania krwi. Żydzi uważali, że krew jest siedliskiem życia i dlatego nikomu nie wolno jej jeść. Bo dawcą życia jest Bóg. Z podobnego powodu zakazane było spożywanie zwierząt uduszonych, rozszarpanych czy padłych – one miały w sobie krew. No i po czwarte, dekret tzw. soboru jerozolimskiego zakazywał nierządu. W kontekście Księgi Kapłańskiej trzeba w nim widzieć nie tyle zakaz udziału w jakichś rytuałach pogańskich, co związków między krewnymi.

Warto dodać, że odwołując się do tego dekretu tradycja chrześcijańska  widziała szczególnie ciężkie grzechy w bałwochwalstwie, zabójstwie i zdradzie małżeńskiej.  Takie ujęcie sprawy nie ma jednak faktycznych podstaw w tekście.

Warto pamiętać, że choć Paweł tu z radością przyjmuje dekret, z czasem będzie z nim polemizował. Np. w sprawie jedzenia mięsa ze świątynnych jatek (1 Kor 8).  Wydaje się, że w przepisach „soboru jerozolimskiego” chodziło głównie o to, by umożliwić wspólne ucztowanie przywiązanych do tradycji chrześcijan wywodzących się z judaizmu i mających do niej (tradycji) stosunek dość obojętny pogan. Gdy chrześcijanie zerwali z Synagogą, Jakubowe klauzule straciły znaczenie.

W tekście czytanego tej niedzieli fragmentu Dziejów Apostolskich zwraca jednak uwagę przede wszystkim co innego: świadomość uczniów, że mogą autorytatywnie interpretować zasady prawa i zobowiązywać czy zwalniać z zachowania poszczególnych przepisów. „Postanowiliśmy bowiem – Duch Święty i my” . Oni mają świadomość, że nie działają po omacku, że nie są zdani tylko na własne siły. Skąd ta nadzieja? Tylko z doświadczenia? Ano jest ona zgodna z obietnicą Jezusa. Tą, o której czytamy w Ewangelii tej niedzieli. „A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem”. To ważne, także w kontekście dzisiejszych pytań o prawo Kościoła do autorytatywnego interpretowania nauki Jezusa.

2. Kontekst drugiego czytania Ap 21,10-14.22-23

Czytany tej niedzieli fragment Apokalipsy to część szerszego opisu Nowego Jeruzalem. Tego, które – jak to czytano poprzedniej niedzieli – zstępuje z nieba od Boga zdobne jak oblubienica. Z szerokiego opisu wybrano to, co wydaje się najistotniejsze.

Uniósł mnie anioł w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto Święte – Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Boga. Źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do jaspisu o przejrzystości kryształu: Miało ono mur wielki i wysoki, miało dwanaście bram, a na bramach – dwunastu aniołów i wypisane imiona, które są imionami dwunastu szczepów synów Izraela. Od wschodu trzy bramy i od północy trzy bramy, i od południa trzy bramy, i od zachodu trzy bramy. A mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka.

A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan Bóg wszechmogący oraz Baranek. I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą – Baranek.

Co zwraca w tekście szczególną uwagę?

• Na bramach miasta – dwunastu, po trzy z każdej strony świata – wypisane są imiona dwunastu pokoleń Izraela. Jednocześnie na fundamentach tych murów wypisane są imiona dwunastu apostołów Baranka – Chrystusa. Obraz ten uzmysławia czym jest Kościół. Jest harmonijną jednością Izraela i tych, którzy po Chrystusie do niego przyszli. Jest jednocześnie otwarty na cały świat. Myśl zgodna z tym, co zdecydowali starsi w Jerozolimie, o której to decyzji była mowa w pierwszym czytaniu.
   
• W mieście nie ma świątyni. Dlaczego? Świątynia jest miejscem przebywania Boga. Tam Bóg nie ma specjalnego miejsca. To jest jego miasto. To jest Jego siedziba. To niebo. Bóg jest to "Bogiem ze swoim ludem"...
   
• W mieście nie ma miejsca na ciemność. Jest ono oświecone przez „chwałę Bożą” i „Baranka”. Symbol, że nie będzie w nim żadnego zła.