Na przekór sobie

Nieciekawe miał Jeremiasz życie. Wyśmiewany, zmuszony znosić urągania wrogiego otoczenia. Wszystko z powodu wierności posłannictwu, które mu zlecił Bóg. Nie był człowiekiem ze stali. Zastanawiał się, czy warto; czy nie lepiej zapomnieć o Bogu. Ale nie mógł. Boży ogień, który był w nim, był silniejszy.

Dowiadujemy się ostatnio o krwawych prześladowaniach chrześcijan w wielu krajach świata: na Bliskim Wschodzie, w Afryce, w Pakistanie czy Indiach. Na szczęście w Polsce czegoś takiego nie ma. Ale całkiem sporo polskich chrześcijan dzieli los Jeremiasza przedstawiony  w pierwszym czytaniu: są pośmiewiskiem,  muszą znosić urągania. Idąc dalej, już poza czytanie, można powiedzieć, że jeśli ci chrześcijanie zajmują ważne stanowiska, całkiem sporo osób oczekuje ich upadku; chwili, kiedy ktoś ich ze stanowiska wyrzuci. Wszystko przez to – i to jest bardzo ważne – że starają się być wierni Bogu. To na pewno nie jest przyjemne. I być może też wielu z nich zastanawia się, czy warto; czy nie lepiej zapomnieć o Bogu, jego przykazaniach. Są tacy, którzy swoje chrześcijaństwo poświęcają na ołtarzu bożka życiowego powodzenia. Wielu jednak pójdzie droga Jeremiasza i przyzna potem, że choć chcieli, nie mogli o Bogu zapomnieć. Boży ogień, który był w nich, był silniejszy.

Gdy słucha się wyznania Jeremiasza staje się jasne, że bycie Bożym sługą nie oznacza życia usłanego płatkami róż. Śmieją się z nas, urągają nam? Nic nadzwyczajnego. Taka jest smutna norma.

A psalm responsoryjny następujący po czytaniu przypomina, że wierność Bogu nie oznacza samotności. Człowiek zawsze może liczyć na Boże wsparcie...

2. Kontekst drugiego czytania Rz 12,1–2

Czytany tej niedzieli fragment listu do Rzymian należy już do tej jego części, w której Paweł od teologii przechodzi do praktyki chrześcijańskiego życia. Ukazując wpierw miłosiernego Boga, który w swej niezgłębionej mądrości chce zbawić każdego człowieka teraz pokazuje, jak powinna wyglądać nasz odpowiedź. Zanim jednak da wskazania bardziej szczegółowe, wpierw daje wskazanie ogólne. To ono jest treścią drugiego czytania tej niedzieli. Przytoczmy je.

Proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej. Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przy­jemne i co doskonałe.

To może po kolei:

• Paweł prosi. Nie straszy. Oczywiście nie znaczy to, że straszyć – choćby Boża karą – nigdy nie należy. Sam Paweł niejeden raz tak zrobi. Ale teraz prosi. Przez miłosierdzie Boże. Czyli prosi powołując się na przedstawiony wcześniej obraz miłosiernego Boga. Prosi, by adresaci listu dali Bogu odpowiedź adekwatną do Jego wielkiej łaskawości. To chyba dość ważne: moralność chrześcijańska wypływać powinna nie tyle ze strachu przed karą, ale z chęci odwdzięczenia się Bogu za Jego miłosierdzie; powinna być odpowiedzią na Jego miłość. Stąd wiele w niej miejsca na wielkoduszne danie więcej, niż ścisłe zachowanie prawa.
   
• Chrześcijanie mają dać swoje ciała na ofiarę Bogu jako wyraz rozumnej służby Bogu. „Ciała” należy chyba tu rozumieć jako cielesność, czyli kalkulowanie czysto po ludzku, spełnianie własnych zachcianek. Chodzi o to, by chrześcijanie przeciwstawiając się temu, czego domaga się ta ich cielesność złożyli ją w ofierze Bogu, czyli podporządkowali Mu ją. Paweł wzywa ich, by odpowiadając na Boże miłosierdzie żyli już nie tak, jak zapominając o Bogu chcieliby żyć, ale by żyli tak, jak oczekuje tego od nich Bóg.
   
• A skąd mają wiedzieć czego oczekuje Bóg? Nie maja zgadywać. Mają rozum. To on podpowiada im przecież, co się może Bogu podobać, a czym się brzydzi. Ale ten ich rozum musi być odnawiany. Jak? Chyba między innymi przez odrywanie łaskawości Boga, Jego miłosierdzia. To obcowanie z Bogiem pomaga przemieniać umysł tak, by łatwiej było uczniom rozpoznać co naprawdę jest „dobre, przyjemne Bogu i doskonałe”.