Izajasz: Radość ucznia

Formalizm religijny i niesprawiedliwość społeczna, tu sygnalizowana tylko przez zdanie „ręce wasze pełne są krwi”. Ale za chwilę, mówiąc o Jerozolimie, prorok doda,

Jakżeż to miasto wierne
stało się nierządnicą?
Syjon był pełen rozsądku,
sprawiedliwość w nim mieszkała,
a teraz zabójcy!
Twe srebro żużlem się stało,
wino twoje z wodą zmieszane.
Twoi książęta zbuntowani,
wspólnicy złodziei;
wszyscy lubią podarki,
gonią za wynagrodzeniem.
Nie oddają sprawiedliwości sierocie,
sprawa wdowy nie dociera do nich.

A czego żąda Bóg? Izajasz i to wyjaśnia:

Obmyjcie się, czyści bądźcie!
Usuńcie zło uczynków waszych
sprzed moich oczu!
Przestańcie czynić zło!
Zaprawiajcie się w dobrem!
Troszczcie się o sprawiedliwość,
wspomagajcie uciśnionego,
oddajcie słuszność sierocie,
w obronie wdowy stawajcie!
Chodźcie i spór ze Mną wiedźcie! -
mówi Pan.
Choćby wasze grzechy były jak szkarłat,
jak śnieg wybieleją;
choćby czerwone jak purpura,
staną się jak wełna.

I zapowiada:

Jeżeli będziecie ulegli i posłuszni,
dóbr ziemskich będziecie zażywać.
Ale jeśli się zatniecie w oporze,
miecz was wytępi».
Albowiem usta Pańskie [to] wyrzekły.

Zacytowane tu fragmenty Izajasza pochodzą z dwu pierwszych rozdziałów jego księgi. Ale taka w zasadzie jest cała: prorok piętnuje, ale i daje nadzieję. I to nadzieję daleko wykraczającą poza czasy, w których przychodzi mu żyć. Postać przyszłego Mesjasza w kilku różnych proroctwa narysuje tak sugestywnie, że będzie się go nazywać piątym Ewangelistą. Bo Izajasz widząc wokół siebie wszystkie te podłości nie tracił nadziei. Jej źródłem zaś była nie naiwna wiara, że ludzie się zmienią, a sam Bóg. Bóg, który w końcu zainterweniuje i wszystko co człowiek psuje – naprawi. Zawstydzi małych ludzi ogromem swej łaski i nią przemieni ludzkie serca.

Izajasz jest chyba prorokiem, który wyjątkowo dobrze pasowałby i do naszych czasów. Grzechy które piętnuje – ów formalizm i religijny i niesprawiedliwość społeczna – to także grzechy naszego społeczeństwa. I to od dziesiątek, jeśli nie setek lat. Nominalna przynależność do grona uczniów Chrystusa nie przeszkadza wielu wierzącym w hołdowaniu różnym współczesnym bożkom (pieniądz, sława, święty spokój czy podążanie za modą, nie mówiąc już o radzeniu się wróżek). Pobożność niejednego dzisiejszego chrześcijanina też bywa pobożnością czysto formalną, koncentrującą się na wypełnieniu rytuału, ale nie mającą przełożenia na życiowe wybory. To dlatego tak wielu z nas, choć bywa na niedzielnej Mszy często nawet nie zauważa, jak łatwo za normę uznaje coś, co jest społeczną niesprawiedliwością.

Biedni? Nie no, o nich jakoś tam dbamy. Ale zdarza się nam nie widzieć nic zdrożnego w lichwie (dłużnik zgodził się na takie warunki, więc w czym problem) czy w bezwzględnym wyzysku jakim jest konieczność pracy ponad wyznaczony przez prawo czas  (jak ci się praca nie podoba, to na twoje miejsce czeka pięciu innych). A układy w pracy, w których jeden pracuje za dwóch, a drugi udaje że pracuje? A służalczość, mówienie zwierzchnikom tylko tego, co chcą usłyszeć, które ich demoralizuje? A uczestnictwo w różnych gierkach, które mają tego czy innego współpracownika zdyskredytować przez zwierzchnikami albo siebie samego przedstawić jako jedyną kompetentną osobę?  No i odwrotnie: szef, niby pobożny chrześcijanin, który w takiej sytuacji nie widzi nic zdrożnego, bo rozgrywanie podwładnych daje mu poczucie władzy. Co na to wszystko powiedziałby Izajasz?

Patrząc na to wszystko można mieć czasem wszystkiego dosyć. Zbyt wiele  moralnego brudu, moralnej nędzy i ludzkiej podłości. Ale warto wtedy spojrzeć w przyszłość. Przecież Pan kiedyś przyjdzie i  wszystko ponaprawia. Ta perspektywa pomaga na mankamenty naszych czasów patrzyć bez zatruwającej wszystko goryczy. I pozwala na przekór wszystkiemu się śmiać. Bo jasna przyszłość ma moc rozświetlania serc. Byle nie chodzić z nosem przy ziemi i mieć odwagę spojrzeć w dal.