Zawsze wierny

Przez wieki Bóg chronił Izraela. Zdarzyło się przecież nawet, że gdy już już Jerozolima miała upaść – pod ciosami Asyrii – Bóg spowodował, że wśród wojska wroga wybuchła zaraza i przeciwnicy odstąpili od oblężenia. Teraz nic takiego się nie stało. Przymierze przymierzem, ale miara nieprawości Narodu Wybranego się przebrała. Nie może być tak, że jedna strona ciągle łamie zobowiązania, a druga udaje, że nic się nie stało. Trzeba było zaprowadzić porządek. Bóg jednak mimo wszystko pozostał  wierny zawartemu niegdyś przymierzu. Realizując swoje plany, gdy czas wygnania się dopełnił,  posłużył się perskim królem Cyrusem. Ten, pokonawszy wcześniej Chaldejczyków (Babilończyków) pozwolił wygnańcom wrócić do ojczyzny i odbudować zarówno sama Jerozolimę, jak i świątynię.

Ważna ilustracja tego, jaki jest Bóg. Nie jest naiwny. Gdy widzi, że Izrael nadużywa Jego  łaskawości, pozwala mu popaść w poważne tarapaty. Ale Jego wybór, Jego decyzja, by być Bogiem swojego narodu nie zmienia się. Dopuszczając karę ciągle pamięta o swoich obietnicach.

Grzesznik może sobie powiedzieć: tak, Bóg nie pochwala tego co robię. Może i z tego powodu dopuścić na mnie jakieś zło. Ale nigdy nie przestanie Mu na mnie zależeć... A póki trwa czas jego kary, może zgnębiony powtarzać za psalmistą słowa tęsknoty:

Nad rzekami Babilonu siedzieliśmy i płakali
wspominając Syjon.
Na topolach tamtej krainy
zawiesiliśmy nasze harfy.

Bo ci, którzy nas uprowadzili,
żądali od nas pieśni.
Nasi gnębiciele żądali pieśni radosnej:
„Zaśpiewajcie nam którąś z pieśni syjońskich”.

Jakże możemy śpiewać pieśń Pańską
w obcej krainie?
Jeruzalem, jeśli zapomnę o tobie,
niech uschnie moja prawica.

Niech mi język przyschnie do gardła,
jeśli nie będę o tobie pamiętał,
jeśli nie wyniosę Jeruzalem
ponad wszystką swą radość.

Tak, trudno w obecności tego, który gnębi śpiewać radosne pieśni. Trudno dawać mu te jedyne skarby, jakie się jeszcze posiada – dobre wspomnienia. Ale to już rozważania na inna okazję...