Zawsze wierny

2. Kontekst drugiego czytania Ef 2,4-10

List do Efezjan... Nie, może tym razem inaczej. Tu kontekst nie jest potrzebny, Wystarczy stwierdzenie, że tekst drugiego czytania tej niedzieli to potwierdzenie tezy pojawiającej się już w nieco innym kontekście w pierwszym czytaniu: Bóg jest wierny; chce zbawienia człowieka niezależnie od tego, jak wielkim jest grzesznikiem. Chce. I żaden grzech nie jest tego w stanie zmienić.

Przeczytajmy tekst czytania z paroma zdaniami na początku więcej. Mocniej wybrzmiewa przez to, że Bóg chce zbawienia nie jakichś tam drobnych grzeszników, ale też tych, którzy w przez swoja głupotę czy zatwardziałość serca naprawdę zrobili wiele złego. Bóg i ich chce zbawić. Chce i koniec.

I wy byliście umarłymi na skutek waszych występków i grzechów, w których żyliście niegdyś według doczesnego sposobu tego świata, według sposobu Władcy mocarstwa powietrza, to jest ducha, który działa teraz w synach buntu. Pośród nich także my wszyscy niegdyś postępowaliśmy według żądz naszego ciała, spełniając zachcianki ciała i myśli zdrożnych. I byliśmy potomstwem z natury zasługującym na gniew, jak i wszyscy inni. A Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia. Łaską bowiem jesteście zbawieni. Razem też wskrzesił i razem posadził na wyżynach niebieskich - w Chrystusie Jezusie, aby w nadchodzących wiekach przemożne bogactwo Jego łaski wykazać na przykładzie dobroci względem nas, w Chrystusie Jezusie. Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili.

Czytając ten wywód św. Pawła trudno uciec od wrażenia, że Bóg dla zbawienia człowieka jest gotów wręcz ciągnąć go za uszy. Nawet trochę wbrew jego woli. To nie jest tak, że Bóg mówi: jak zaczniecie dobrze żyć, to Ja wtedy się zastanowię i może dam wam moje zbawienie. Bóg ze swoją ofertą zbawienia wchodzi w samo jądro ciemności grzechu; oferuje swoje zbawienie prawdziwemu grzesznikowi, nie świętoszkom, którzy tylko przez krygowanie się nazywają samych siebie grzesznikami.

Bóg ze swoją ofertą wychodzi pierwszy. I kieruje ją do grzeszników. Warunek jaki muszą spełnić? Wiara. Nie ma o tym wprost w czytaniu, ale taki jest sens wypowiedzi Pawła. Wiara rozumiana jako uczepienie się Jezusa, chwycenie się Jego płaszcza. Bóg okazuje człowiekowi łaskawość i jedyne co człowiek musi zrobić, to tę Bożą łaskę przyjąć.

To zbawienie ofiarowane grzesznikom – wyjaśnia św. Paweł – będzie też nadzieją dla przyszłych pokoleń grzeszników. I oni maja wiedzieć, że Bóg chce ich zbawienia. Że są Bożym dziełem stworzonym w Jezusie Chrystusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, by je czynili. Zła przeszłość się nie liczy. Liczy się to dobro, które uczeń Chrystusa każdego dnia ma okazję czynić...

3. Kontekst Ewangelii J 3,14-21

Trzeci rozdział... Wcześniej był hymn o Jezusie, Bogu, który dla naszego zbawienia stał się człowiekiem, potem świadectwo Jana Chrzciciela, powołanie pierwszych uczniów. A potem, już w drugim rozdziale, dwa pierwsze znaki: woda zamieniona w wino podczas wesela w Kanie Galilejskiej i wypędzenie przekupniów ze świątyni (o czym szerzej przed tygodniem). Mimo całego skomplikowania główna myśl Jana wydaje się dość oczywista: nadeszły czasy realizacji obietnic proroków o zbawieniu – wesele w Kanie; czas oczyścić zastygłą w ściśle przestrzeganych tradycjach, ale pozbawioną już ducha wiarę Izraela – scena wypędzenie przekupniów. Jak to zrobić? Wiara musi się stać osobistym wyborem – tłumaczy Jezus Nikodemowi mówiąc o konieczności nowego narodzenia. A konkretniej? Odpowiedź znajdujemy we fragmencie rozmowy z Nikodemem czytanym w tą niedzielę. Trzeba, szukając ratunku,  spojrzeć na wywyższonego (ukrzyżowanego) Chrystusa. Tak mniej więcej snuje swoja myśl św. Jan Ewangelista.