Pod rozwagę

Ważnym aspektem podejmowanym w papieskich encyklikach jest ekumenizm. Podobnie jest i tym razem, gdyż Eucharystia jest najwyższym sakramentem jedności. Mimo, że w chwili obecnej nie jest możliwa interkomunia, to pragnienie jej staje się już wspólnym uwielbieniem i modlitwą. Ze względu na to, że droga ku pełnej jedności może być realizowana tylko w prawdzie, nie można w imię źle pojętego ekumenizmu i zacierania różnic, wspólnie koncelebrować Najświętszej Ofiary ze wspólnotami nie będącymi w pełnej komunii z Kościołem katolickim. Zachowywanie zasad i ustalonych norm jest jednocześnie wyrazem i gwarancją miłości wobec Chrystusa w Najświętszym Sakramencie i wobec braci z innego wyznania chrześcijańskiego. Pewien wyjątek stanowią szczególne przypadki pojedynczych osób nie pozostających w pełnej jedności z Kościołem katolickim, gdyż tu chodzi o zaspokojenie poważnej potrzeby duchowej dla zbawienia, a nie ma możliwości zaspokojenia jej we własnej wspólnocie. Po spełnieniu określonych warunków (pragnienie, prośba i wiara, jaką wyznaje Kościół katolicki odnośnie poszczególnych sakramentów) osoba ta może przystąpić do sakramentu nie tylko Eucharystii, ale również do sakramentu Pokuty i Namaszczenia chorych. Podobne zasady obowiązują katolików na zasadzie wzajemności. W praktyce oznacza to przyjmowanie sakramentów w tych wspólnotach, gdzie są one sprawowane ważnie, to znaczy gdzie została zachowana sukcesja apostolska. Dotyczy to jedynie Kościołów wschodnich i wspólnot starokatolickich (skupionych w tzw. Unii utrechckiej), nie dotyczy to natomiast Kościołów protestanckich, gdyż nie posiadają one sukcesji apostolskiej, co jest nieodłączne do ważności sakramentu.

Miłość do Eucharystii wyraża się nie tylko poprzez pragnienie duchowe Komunii św. wyrażone chociażby w adoracji Najświętszego Sakramentu, będącej wśród pobożnych praktyk „najbardziej miłą Bogu i pożyteczną dla wiernych”, ale poprzez estetykę jak i dbałość o odpowiednie jej sprawowanie. Tę troskę przejawiał sam Jezus, który polecił uczniom przygotować starannie dużą salę, gdzie mieli spożyć Paschę (Mk 14,15; Łk 22,12). Podobnie troszczył się i Kościół próbując nadać sakramentowi sakramentów odpowiednią oprawę liturgiczną. Liturgia nie jest nigdy prywatną własnością kogokolwiek, ani celebransa, ani wspólnoty, w której jest sprawowana tajemnica. Kapłan, który wiernie sprawuje Eucharystię według norm liturgicznych oraz wspólnota, która się do nich dostosowuje, ukazują w sposób dyskretny, lecz wymowny swą miłość do Kościoła.

Tradycyjnie na zakończenie encykliki, jak było to czynione w poprzednich dokumentach, Ojciec Święty stawia nam za wzór Maryję. Jej uległość wobec Słowa Bożego, ofiarowanie swojego dziewiczego łona, aby mogło dokonać się Wcielenie Słowa Bożego („pierwsze tabernakulum w historii”), fiat analogiczne z amen, Magnificat będący niejako zapowiedzią nowego nieba i nowej ziemi sprawia, że Maryja jest „Niewiastą Eucharystii”.

Eucharystia będąca źródłem i szczytem działalności Kościoła to skarb, serce świata, zadatek celu, do którego człowiek nawet nieświadomie podąża.

• Jan Paweł II: Ecclesia de Eucharistia :.