Rewolucjoniści są wśród nas

Ta nasza Rewolucja to nie walka, to nie oręż zbrojny, lecz nasz obowiązek, przejaw naszej miłości do bliskich i do Boga. Przepowiadanie, o którym mówi kan. 766 Kodeksu z 1983 r., odnosi się do określonych miejsc świętych. Gdy dokonuje się ono w kościołach i kaplicach, nabiera oficjalnego i publicznego charakteru. Również i ten aspekt wskazuje na wymóg aprobaty kościelnej, akceptacji ze strony osób sprawujących władzę w Kościele. Analizowany kanon nie odnosi się do możliwości przepowiadania osób świeckich poza miejscami świętymi. Oznacza to, że poza tak wyznaczonymi miejscami mogłaby zaistnieć posługa słowa w wykonaniu osób świeckich, np. w domach prywatnych podczas spotkań modlitewnych, w trakcie procesji religijnych na placach i ulicach, podczas Drogi krzyżowej, ludowych nabożeństw maryjnych itd. To dopuszczenie możliwości posługi słowa w miejscach innych niż kościoły i kaplice należy łączyć z myślą aktualnego kan. 759, dotyczącą pomocniczej roli laikatu, która dokonuje się pod zwierzchnictwem hierarchii kościelnej.

Zagadnienie innych lub nowych form przepowiadania nie zamyka się na pojęciu „kazanie”. Dalszą jednostką może być konferencja. Tę formę odróżnia od innych sposób ujęcia tematu oraz dłuższy czas przepowiadania. „Opracowanie tematu zbliża je do wykładu naukowego, zwraca się bowiem w nich szczególną uwagę na rozumowe uzasadnienie głoszonych prawd. Dotyczą często spraw, na których temat nie można znaleźć wprost uzasadnienia w samym Objawieniu. Głosi się je poza Mszą św., często jednak w ramach różnych nabożeństw (np. różańca czy majówki), a ponieważ stanowią przygotowanie do uczestnictwa w liturgii (np. konferencje rekolekcyjne itp.), zawierają konkretne »zastosowania życiowe« nawołując do nawrócenia, zbliża je to do form przepowiadania słowa.” Konferencje, ze względu na odbiorcę, tradycyjnie nazywa się stanowymi albo, gdy są kierowane do węższych kategorii osób, specjalistycznymi .

Pośród form przepowiadania słowa zauważyć nadto można różnego rodzaju przemówienia okolicznościowe. Gdy przybierają one kształt krótkiej wypowiedzi, zwie się je glosami. Glosy i konferencje wydają się formami przepowiadania, które również mogą podejmować wierni świeccy.

Tak więc skoro mamy przepowiadać, skoro naszym zadaniem ma być Ewangelizacja, to jednocześnie musimy być rewolucjonistami głoszącymi poglądy, prawdy wiary zgodnie z kanonami. Mamy po prostu „podburzyć świat” prawdą o Bogu w Trójcy Świętej Jedynym.




Pisząc artykuł korzystałem z: Ks. Arkadiusz Domaszk SDB, Zdolność wiernych świeckich do przepowiadania Słowa Bożego, Seminare 20/2004, s. 111–133.