1. Niedziela Wielkiego Postu (C)

Ręka, która karmi

Piotr Blachowski

Wiadomym jest, że aby przeżyć, trzeba jeść. Znane powiedzenie „nie po to człowiek żyje, by jeść, lecz po to je, by żyć” można odnieść zarówno do pokarmu w znaczeniu codziennym, zwykłym, jak i do pokarmu duchowego. W obu przypadkach pokarm jest warunkiem życia. W pierwszym – życia cielesnego, w drugim – życia wiecznego, które jest nam dane przez Tego, który złożył Siebie w ofierze za nas wszystkich.

Ale nie o chlebie i innych wiktuałach dzisiaj. Wstęp dotyczy zupełnie innego wymiaru – wymiaru naszego powołania, naszej służby i naszego życia duchowego. Przypatrzmy się powołaniu naszemu, tej drodze do Boga i świętości, przypatrzmy naszej wierze i naszemu życiu, naszej służbie i chęci służby. Niejeden – niejedna z nas odczuwa głód, właśnie ten z wyższego wymiaru, głód duchowy. Krótko mówiąc, chciałoby się służyć Bogu, ale warunki, okoliczności nie pozwalają.

W tym miejscu można by zacytować całe dzisiejsze czytanie, ale przecież je usłyszymy, więc przypomnę tylko główne przesłanie św. Pawła „Słowo to jest blisko ciebie, na twoich ustach i w sercu twoim. Ale jest to słowo wiary, którą głosimy. Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie.” (Rz 10,8-9). To właśnie cel naszego życia, a Słowo, o którym mowa, jest Słowem ponadczasowym, skierowanym do nas wszystkich, do tych, którzy byli, którzy są i którzy będą.

Święty Paweł przypomina nam, że „każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony.” (Rz 10,13). Wszakże musimy pamiętać, iż na swojej drodze niejednokrotnie natknąć możemy się na tych, którzy będą próbowali nas odwieść od wybranego kierunku, obiecując nam zaszczyty, władzę, bogactwa, bylebyśmy przystali do nich, do tych, którzy za nic mają Boga, wiarę, życie wieczne. To zagrożenie, z którym spotkać się możemy w każdym czasie, w każdym miejscu. Czasami stwarzać je będą ludzie obcy, czasami znajomi, bliscy, czasami sytuacje, oferty, a nawet nasze własne myśli, ale zdawać sobie powinniśmy sprawę z tego, że zawsze w tle stoi szatan, którego jedynym zadaniem jest odwieść nas od Boga. Słowami „Tobie dam potęgę i wspaniałość tego wszystkiego, bo mnie są poddane i mogę je odstąpić, komu chcę. Jeśli więc upadniesz i oddasz mi pokłon, wszystko będzie Twoje.” (Łk 4,6-7) próbował skusić Jezusa, ale i my możemy usłyszeć podobne słowa. Nie dajmy się zwieść! Pokochajmy jeszcze bardziej Boga, Jego Słowa i nie odcinajmy ręki, która nas karmi.

Maryjo, Boża Rodzicielko, Matko nasza, uproś nam możność uczestniczenia w radości życia wiecznego, ofiarowaną nam przez Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie Twego Syna, Jezusa Chrystusa.