Liturgia - piękno i zakorzenienie

OBRZĘDY KOMUNIJNE (1)

Nazwa ta obejmuje modlitwy i działania od wprowadzenia do Modlitwy Pańskiej do modlitwy po Komunii włącznie.

Mimo, że Komunia św. była od początku integralną częścią Eucharystii to jednak towarzyszące jej obrzędy ukształtowały się stosunkowo późno. Nie wspominają o żadnych specjalnych modlitwach pierwsi pisarze chrześcijańscy. Przyjmuje się zatem, że zostały one dodane do liturgii później.

WPROWADZENIE DO OJCZE NASZ

Nie jest to zwykłe „Módlmy się”, ale specjalna formuła, niekiedy – jak np. w liturgii egipskiej – bardzo rozbudowana i zmieniająca się w zależności od okresu lub uroczystości. W liturgii rzymskiej początkowo stosowana była tylko jedna wersja wprowadzenia – także w posoborowym Mszale z 1970 roku. Jednakże ustalono później (List okólny „Eucharistiae participationem” z 1973 r.), iż wprowadzenie to ma charakter przykładowy i można stosować również inne. W Mszale dla diecezji polskich mamy do wyboru formuły związane z okresami roku liturgicznego oraz z udzielaniem chrztu świętego:

Pouczeni przez Zbawiciela i posłuszni Jego słowom, ośmielamy się mówić:

albo można też użyć:

w Adwencie:

Bóg nas tak umiłował, że zesłał nam swojego Syna, jako Zbawiciela dlatego ośmielamy się mówić:

w okresie Narodzenia Pańskiego:

Syn Boży stał się człowiekiem abyśmy mogli stać się dziećmi Bożymi, dlatego pełni wdzięczności ośmielamy się mówić:

w Wielkim Poście:

Prośmy ojca Niebieskiego, aby odpuścił nam grzechy i zachował nas od złego:

w okresie wielkanocnym:

Nazywamy się dziećmi Bożymi i nimi jesteśmy, dlatego ośmielamy się mówić:

w okresie zwykłym:

Módlmy się do Ojca niebieskiego, jak nas nauczył Jezus Chrystus:

lub:

Otrzymaliśmy Ducha Świętego, który nas uczynił dziećmi Bożymi, dlatego ośmielamy się mówić:

przy chrzcie dzieci:

Nowo ochrzczone dzieci będą Pana Boga nazywać Ojcem. W ich imieniu módlmy się tak, jak nas nauczył Pan Jezus: