Zaproszenie do budowania wspólnoty

Wspólnota w dobie indywidualizmu

Żyjemy w świecie, w którym dominuje indywidualizm. Bardzo popularne stają się dziś hasła, które zachęcają do egoistycznego pojmowania życia: „ja”; „moje”; „mnie” – wydaje się, że celem życia współczesnego człowieka jest zdobycie jak najlepszej pozycji społecznej i „wybicie” się, niezależnie od innych, a często wbrew innym. Szybki rozwój ekonomiczno – gospodarczy sprzyja koncentracji na tzw. robieniu kariery, często kosztem małżeństwa i rodziny (wymownym tego przykładem są wyjazdy zagraniczne męża czy żony, ojca czy matki przy jednoczesnym pozostawieniu w kraju swoich najbliższych). W mediach proponuje się również egoistyczny styl życia, związany z zaspokojeniem najniższych instynktów i żądz. Tymczasem, człowiek stworzony na obraz Boży, jest wezwany do naśladowania swojego Stwórcy. Ten zaś istnieje jako Wspólnota Osób. Słowo wspólnota – jak zostało to już zauważone – uległo dziś totalnemu zdezawuowaniu. Wspólnota bowiem to nie przypadkowa grupa ludzi (jak na przykład w kolejce, w autobusie, tramwaju czy nawet szkole). Wspólnota to zespół osób, których łączą te same ideały, wartości, a ich wzajemne relacje oparte są na współodpowiedzialności i trosce o dobro pozostałych członków grupy. Najbardziej podstawową wspólnotą jest rodzina, ale także wspólnotą jest jakaś grupa formacyjna (np. Oaza, KSM), wspólnota przyjaciół itp. W szerszym wymiarze można mówić o wspólnocie parafialnej czy diecezjalnej, a także wspólnocie ojczyzny (chociaż w tym ostatnim przypadku budowanie wspólnoty w dobie pluralizmu i indywidualizmu jest już bardzo trudne).

Trójca Święta wzorem wspólnoty

Dogmat o Trójcy Świętej stwierdza, iż jest jeden Bóg, ale są trzy Osoby Boskie: Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty. Wszystkie One zachowują swoją indywidualną tożsamość, ale łączy Je ta sama natura (por. KKK 252 i 253). W pierwszych wiekach chrześcijaństwa, aby lepiej zrozumieć sposób istnienia Trójcy Świętej, posługiwano się obrazem koniczynki, która złożona z kilku elementów tworzy jednak jeden kwiat. Abstrahując od rozważań dogmatycznych, warto sobie uświadomić, że Bóg jest istotą społeczną. Człowiek – stworzony na obraz i podobieństwo Boże – jest również wezwany do budowania życia opartego na wspólnocie. Ma więc ona być również odnajdywaniem tego co wspólne, co łączy, choć nie oznacza to zacierania różnic i nie dostrzegania swoistej natury każdej osoby jako odrębnego indywiduum.