Powszechne kapłaństwo i ordynacja w ewangelickim rozumieniu

Kościoły ewangelickie pielęgnują w świetle powyższego biblijną zasadę powszechnego kapłaństwa, której zręby widoczne są już w Starym Testamencie. W Księdze Wyjścia 19,6 czytamy: „A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym. Takie są słowa, które powiesz synom izraelskim.“ Nowy Testament (NT) nie używa pojęcia kapłaństwa, aby opisać osobę odpowiedzialną za głoszenie Ewangelii w Kościele chrześcijańskim. Badania teologiczne pokazały, że pojęcie kapłaństwa pojawia się w Kościele starożytnym dopiero na przełomie III i IV wieku w związku z interpretowanie Wieczerzy Świętej jako składanej Bogu ofierze. W NT pojęcie kapłana pojawia się tylko w odniesieniu do kapłanów żydowskich (Mk 1,44; 2,26) i do kapłanów pogańskich (Dz Ap 4,1; 6,7; 14,13; Hbr 5,1) jako odniesienie do tekstów Pierwszego Testamentu, oraz w odniesieniu do wszystkich chrześcijan, którzy nazywani są kapłanami – np. Obj 20,6: „Błogosławiony i święty ten, który ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu; nad nimi druga śmierć nie ma mocy, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i panować z nim będą przez tysiąc lat.“

Bóg działa w swoim Kościele poprzez Ducha Świętego w zwiastowanym Słowie i sprawowanych sakramentach. Poprzez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa wszyscy jesteśmy kapłanami (por. Hebr 10,19).

W sporze z pneumatykami apostoł św. Paweł rozwija swoją naukę o charyzmatach (1 Kor 12,4-11.28-31), pokazując, że wszystkie te dary przyczyniają się do zbudowania Kościoła. Porządek urzędów w Kościołach, do których pisze lub które odwiedza św. Paweł jest znany, jednakże apostoł nie dokonuje różnicowania poszczególnych posług. Trzy klasyczne prerogatywy kapłańskie (ofiara, wstawiennictwo i nauczanie) przeniesione są w NT na Chrystusa, a przez niego na cały Kościół.

W luterańskiej nauce o usprawiedliwieniu śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa otwiera grzesznikom możliwość udziału w dziele Zbawiciela, czyni ze wszystkich ludzi kapłanów. Zatem nie wyświęcone kapłaństwo, lecz jedynie prawdziwa „godność kapłańska“ wszystkich wiernych upoważnia do służby Ewangelii. Kapłaństwo Nowego Przymierza nie opiera się na instancjach pośredniczących między Bogiem a człowiekiem, lecz służy jedynie zwiastowaniu wyzwalającej Prawdy. Adresaci Ewangelii sami poprzez Chrystusa wciągani są w społeczność z Bogiem, do której każdy ma dostęp. Powszechne kapłaństwo może być sprawowane w dwojakim wymiarze: prywatnym oraz publicznym. Prywatny obszar obejmuje codzienność chrześcijańskiego życia i wyrażać się może poprzez modlitwę, domowe nabożeństwa, wzajemne wyznawanie grzechów itp. Publiczny wymiar to głoszenie Słowa i udzielanie sakramentów w Kościele powierzone osobom ordynowanym. Nie zmienia to jednak faktu, że poprzez to kapłańska zdolność wszystkich wierzących pozostaje nienaruszona, co w praktyce oznaczać może, że każdy ochrzczony w uzasadnionych przypadkach (sytuacjach wyjątkowych) może chrzcić i udzielać zgodnie z ustanowieniem Chrystusa Wieczerzy Świętej.