Powszechne kapłaństwo i ordynacja w ewangelickim rozumieniu

Ordynacja jest decyzją Kościoła wpatrzonego w Chrystusa i prowadzonego przez Ducha Świętego, dlatego nikt nie może dla siebie zawłaszczać prawa do ordynacji lub się go dla siebie domagać. Apostolskim zwyczajem nałożenia rąk nie jest przekazywane sakramentalnego uzdolnienia (Befähigung) do służby (takowe istnieje od momentu Chrztu św.), ale powołanie (Berufung) do niej. Powszechne kapłaństwo i ordynowana służba nie mogą być sobie przeciwstawiane, lecz są organicznie ze sobą powiązane. W ordynacji przejawia się to, co ponadindywidualnie i publicznie przekazane jest przez Chrystusa całemu Kościołowi. Urząd ordynowanego i zbór (Gemeinde) nie są wielkościami stojącymi naprzeciwko siebie. To nie urząd (posługa) stoi wobec wiernych, a Słowo Boże jest wielkością stojącą wobec całego Kościoła.

Dokument VELKD przypomina, że także Kościół rzymskokatolicki naucza o powszechnym kapłaństwie, choćby w soborowej konstytucji dogmatycznej Lumen Gentium 10: „Chrystus Pan, Kapłan wzięty spośród ludzi (por. Hbr 5,1-5), nowy lud "uczynił królestwem i kapłanami Bogu i Ojcu swemu" (Ap 1,6, por 5,9-10). Ochrzczeni bowiem poświęcani są przez odrodzenie i namaszczenie Duchem Świętym, jako dom duchowy i święte kapłaństwo, aby przez wszystkie właściwe chrześcijaninowi uczynki składać ofiary duchowe i głosić moc Tego, który wezwał ich z ciemności do swego prawdziwego świata (por. 1 P 2,4-10). Toteż wszyscy uczniowie Chrystusowi, trwając w modlitwie i chwaląc wspólnie Boga (por. Dz 2,42-47), samych siebie składać mają na ofiarę żywą., świętą, miłą Bogu (por. Rz 12,1), wszędzie mają głosić świadectwo o Chrystusie, a tym którzy się tego domagają, zdawać sprawę z nadziei życia wiecznego, która jest w nich (por. 1 P 3,15). Kapłaństwo zaś powszechne wiernych i kapłaństwo urzędowe, czyli hierarchiczne, choć różnią się istotą a nie stopniem tylko, są sobie jednak wzajemnie przyporządkowane, jedno i drugie bowiem we właściwy sobie sposób uczestniczy w jednym kapłaństwie Chrystusowym. Kapłan urzędowy mianowicie, dzięki władzy świętej, jaką się cieszy, kształci lud kapłański i kieruje nim, sprawuje w zastępstwie Chrystusa (in persona Christi) Ofiarę eucharystyczną i składa ją Bogu w imieniu całego ludu, wierni zaś na mocy swego królewskiego kapłaństwa współdziałają w ofiarowaniu Eucharystii, pełnią też to kapłaństwo przez przyjmowanie sakramentów, modlitwę i dziękczynienie, świadectwo życia świątobliwego, zaparcie się siebie i czynną miłość.“

Soborowe rozumienie powszechnego kapłaństwa nie jest jednak zgodne z ewangelickim nauczaniem. Kościół Rzymski naucza, że ochrzczeni mają udział (mitwirken) w tym, co czyni kapłaństwo hierarchiczne, które istotowo odróżnia się od powszechnego. Teologia ewangelicka podkreśla natomiast, że każdy ochrzczony ma udział w kapłańskiej godności Chrystusa i to w sposób nieograniczony. Ponadto należy podkreślić, że ordynacja jest jednakowa dla wszystkich. Biskup nie posiada „wyższego stopnia święceń“ i tak samo jak wikary i proboszcz jest ordynowany. Posługa biskupia nie różni się istotowo od posługi proboszcza, a posiada jedynie inne prerogatywy. Dlatego też nie dokonuje się w Kościołach ewangelickich ordynacji biskupiej, a jedynie wprowadzenie w urząd biskupa.

Kościoły ewangelickie odpowiadając na uwarunkowania współczesnego świata przeznaczają do publicznej służby w Kościele na dwa sposoby: akt ordynacji i powołania do służby (Beauftragung) zwiastowania Słowa jako predykanci/-tki czy lektorzy/-rki. Każda służba ma swoje prerogatywy (przewodniczenie Eucharystii przysługuje osobom ordynowanym lub w wyjątkowych sytuacjach odpowiednio do tego powołanym) i nie wyróżnia się szczególnym uzdolnieniem poza tym danym wszystkim chrześcijanom w sakramencie Chrztu Św.


Artykuł pochodzi ze strony www.ekumenizm.pl