Katecheza chrzcielna

Katechezę chrzcielną trzeba najpierw głosić rodzicom, aby dobrze zrozumieli, na czym polega istota Chrztu Świętego. Dopiero to pozwoli im wprowadzać dzieci w tajemnice rzeczywistości ich chrztu. Kościół w czasie obrzędów chrztu wskazuje na wagę tego zobowiązania, które biorą na siebie rodzice:

"Drodzy rodzice, prosząc o chrzest dla swoich dzieci, przyjmujecie na siebie obowiązek wychowania ich w wierze, aby zachowując Boże przykazania, miłowali Boga i bliźniego, jak nas nauczył Jezus Chrystus. Czy jesteście świadomi tego obowiązku?"

Rodzice odpowiadają:

"Jesteśmy tego świadomi"

Myślę jednak, że przeważająca część rodziców odpowiada bez świadomości.

Ta katecheza ma za zadanie wpłynąć na rodziców, by zbyt pochopnie nie chrzcili swoich dzieci. Kościół ustanowił prezbitera stróżem sakramentów, aby nikt, kto nie jest powołany, nie miał do nich dostępu. Sakramenty należą do tajemnicy Kościoła, są jego skarbem. Tajemnica wykradziona lub nierozpoznana potrafi zniszczyć, zmiażdżyć. Tak samo sakrament przyjmowany bez świadomości może obrócić się przeciwko człowiekowi. W związku z tym przyjrzyjmy się najpierw temu, czym chrzest z całą pewnością nie jest.

Niektórzy myślą, że koniecznie trzeba ochrzcić dziecko jak najszybciej po urodzeniu, bo może umrzeć. Tymczasem chrzest nie uratuje go od śmierci. Zapewniam was, że zarówno wy jak i wasze dzieci pomrzecie. Chrzest właśnie na tym polega, aby codziennie umierać dla siebie, dawać się wykorzystywać, niszczyć. Ma uzdalniać nas do tracenia życia, bo droga Chrystusowa jest drogą wyniszczenia, prowadzi przez śmierć i to na co dzień, gdy nieustannie trzeba rezygnować, przyjmować ból, nie odpłacać złem za zło, akceptować brak pieniędzy i tych, którzy nas niszczą. Gdy wchodzimy w śmierć dobrowolnie jak Chrystus, to z tej postawy wypływa błogosławieństwo i życie.

Z tej przyczyny właśnie Kościół pierwotnie chrzcił tylko w Wielką Noc - chrzest bowiem znajduje się w samym centrum Paschy. Obecnie rodzice, którzy chcą poczekać z chrztem do Wielkiej Nocy, muszą wiele wycierpieć, a najwięcej ze strony tych „pobożnych", którzy często mówią:

"Słyszał kto, aby tak długo poganina trzymać".

Tymczasem dziecko rodziców chrześcijańskich nie jest poganinem, lecz katechumenem! W pierwszych wiekach chrześcijaństwa wcale nie spieszono się z chrztem, a były to przecież czasy prześladowań. Osoby związane z chrześcijaństwem żyły w stałym niebezpieczeństwie śmierci. Z tego wynika, że chrzest o niczym jeszcze nie przesądza, bo wcale nie jest powiedziane, że tylko ochrzczeni będą zbawieni. Nie gwarantuje również tego, że dzieci będą zdrowsze, mądrzejsze, lepsze, że będą miały powodzenie, osiągną sukces i nic złego się im nie stanie. Nie jest więc "sposobem na Pana Boga," gwarancją, że będzie On błogosławił naszemu dziecku. Bóg błogosławi każdemu dziecku, nie tylko ochrzczonemu. On miłuje wszystkich. W religiach naturalnych jest ukryta intencja, by zdobyć "sposób na Boga". My możemy być pewni, że On jest po naszej stronie i nie musimy zabiegać o Jego względy.
Bóg jest życzliwy dla każdego, nie ma względu na osoby, nie miłuje nas bardziej od pogan. Słowo Boże mówi, że:

"Słońce Jego wschodzi nad zlymi i nad dobrymi i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych" [Mt 5,45].

Powtarzam, że chrzest nie ma też na celu zagwarantowania nam zbawienia, bo zbawieni będą też inni, lecz jest nam dany po to, byśmy mogli pełnić swoją misje jako chrześcijanie w świecie. Chrześcijaństwo jest powołaniem. Bóg wybiera niektórych nie tylko dla ich osobistego zbawienia, lecz po to, aby przez nich zbawić innych. Gdy Chrystus mówił o naszym powołaniu, używał obrazów takich jak: sól, światło, miasto położone na górze. Odczytajmy znaczenie tych porównań.