Dotknąć Pańskiego Grobu

W tym miejscu człowiek odnajduje sens i cel życia, rozpamiętując drogę życia Chrystusa. Gdy dotknie się Grobu Pańskiego, ucałuje Go, nie sposób wyjść z Bazyliki i powiedzieć, że nic się nie stało …

Mimo iż jest to najważniejsza świątynia chrześcijaństwa, nie wywiera ona takiego wrażenia jak choćby Kopuła Skały czy Ściana Płaczu i zdarza się, że turyści wchodzą i wychodzą, nie zdając sobie sprawy z tego, co właśnie widzieli. Wielu, którzy przybywają tu z pełną świadomością znaczenia tego kościoła, opuszcza go, doznawszy poważnego rozczarowania. Z zewnątrz bowiem bazylika zasłonięta jest okolicznymi budynkami, a wewnątrz panuje mrok, tłok i hałas. Mimo wszystko jednak, nawet jeśli świątyni brak podniosłego nastroju, to przynajmniej nikt nie podważa twierdzeń, że stoi ona na prawdziwym miejscu ukrzyżowania, pogrzebania i zmartwychwstania Chrystusa. Na początku I wieku był tu nie używany kamieniołom. Według Ewangelii św. Jana (19, 17 i 41-2) ukrzyżowanie Jezusa nastąpiło na przypominającym wyglądem czaszkę miejscu poza murami miasta i niedaleko grobu w ogrodzie. Archeolodzy odkryli groby pochodzące z tego okresu, więc miejsce to zgadza się z tekstem Ewangelii.

Stojąc na dziedzińcu Bazyliki przyglądam się jej uważnie. Za nim przekroczę próg chce zapamiętać każdy szczegół miejsca. Dziedziniec to prostokąt o wymiarach 25m na 17m, pochodzi z czasów Konstantyna. Z jego lewej strony znajdują się trzy greckie kaplice: św. Jakuba, św. Jana i czterdziestu męczenników. Z prawej zaś strony jest klasztor prawosławny pod wezwaniem św. Abrahama, kaplica św. Jana należąca do Ormian i kaplica św. Michała, która jest własnością Abisyńczyków. Dalej są schody wiodące do kaplicy Franków należącej do Franciszkanów. Fasada Bazyliki zbudowana w stylu romańskim zachowała się w takim stanie, w jakim ją wznieśli krzyżowcy. Dawniej było tu wejście na Kalwarię. Pod schodami jest oratorium poświęcone pokutnicy Marii Egipcjance na pamiątkę jej nawrócenia. Z dwóch bram wiodących do Bazyliki jedna jest zamurowana od czasów Saladyna tj. od XII wieku. Przywilej strzeżenia drugiej należy (też od XII wieku) do rodzin muzułmańskich, z których jedna przechowuje klucze a druga otwiera bramę.